Casa

Os estadounidenses andan hoxe a celebrar o seu día da independencia. Igual que os coellos de miña nai.

Tiña nunha coelleira a unha nai cos seus catro cazapos. A nai é negra coma un tizón e, como se castizou cun coello branco, saíronlle tres coellos brancos e un gris. O máis regular deles é o gris: monótono desde a cabeza ata o extremo do rabo. Parece tamén o máis medoso, pois un nada que te achegues á coelleira recóllese contra parede, tal que quixese confundirse coa cor dos bloques de formigón. Os outros andan remexendo dun lado a outro, e resulta difícil diferencialos. Dous son esencialmente brancos, salvo unhas pequenas pintas de negro distribuídas airosamente pola cabeza. A excepción do conxunto son as orellas do terceiro, cun ton entre o negro e o gris, coma se fosen prestadas doutro animal e, por riba, enormemente grandes e dereitas.

Quixéronse independizar e fóronse por un pequeno burato da coelleira. Todos. Os cinco desapareceron na horta sen que miña nai se decatase. A ela só a estrañou  que hoxe pola mañá vise unhas bolsas de plástico brancas por preto dos repolos. “Debeu facer ben vento de noite para que anden as bolsas estradas por aí” .

Despois do almorzo tranquilo decidiu recollelas. Saíu fóra e mirou por onde estaban.  Nada. Nin a primeira. E ademais sen vento ningún. “Vaia tempiño este!”.Xa que estaba preto, colleu unha presa de verzas e levoullas aos coellos: “As bolsas!”.

Cando mo contou, pedindo axuda, eu non puiden aguantarme serio.

Agora os coellos están de novo no seu lugar. Debo darlle as grazas a López que mos foi acurralando de un en un nun recuncho do albó, para que, asustados como estaban, non opuxesen resistencia cando lles botei a man ás orellas.

O último, o das orellas negras, collino por desestimento. En realidade entregouse el. Xa estaban todos os outros na coelleira sen que el aparecese por lado algún. Para celebrar a alta porcentaxe de éxito nas capturas (naquel momento era dun oitenta por cento moi satsifactorio), deille un par de galletas ao can e eu convideime a un café.

Cando saímos fóra, para volver buscalo,  o coelliño estaba agardando alí,  a que lle abrisen,  ao pé da porta, namentres a nai e os irmáns o miraban pagados á rede desde dentro. Cando o deixamos pasar, non nos deu as grazas, pero pouco lle faltou.

Ah, e si, o primeiro que capturamos foi o gris.

Casa

Casa, fogar primeiro, sentimento.

Quizais vaia con nós, coma unha pel

Collendo o corazón no nacemento

Cumprindo, coa calor da nai máis fiel.

A casa somos nós xa de pequenos

trazando xeografías dunha infancia

marcándolle aos camiños a lembranza

de onde imos voltar cada vez menos.

A vida cambia casa en residencia

e leva así os afectos prohibidos;

deixamos de sentirnos elixidos

borrando do pasado a súa conciencia.

A casa volve a nós coma os remates,

traéndonos ao tempo a fermosura

das persoas que amamos e a tenrura

de infancias, fantasías, disparates...

.