Manchas

Non é que as pegas fosen os meus paxaros favoritos; pero, máis do que lles quero agora, queríalles antes.

Tódolos días, xusto despois de comer, ábrolles ás galiñas para velas pasear pola horta. Ë pracenteiro encontralas agardando ao pé da porta do frente, cacarexando baixo coma dicíndome que non me esqueza do seu paseo; dispostas en formación ao pé do galo  e  expectantes coma se estivesen a punto de lograr un descubrimento. Mais esta vez, cando me acheguei para abrirlles a escea era distinta. O galiñeiro estaba nun ruído de ás a bater contra os arames, aló polo fondo. Os coellos, que pensei que trataban de agocharse polo seu recuncho, miraban cara min e o mesmo facía de cando en vez unha pega grande,  coa mancha negra que todas teñen tapándolle case todos os brancos, tal que se quixese volver fero corvo;  o animal tentaba fuxir por unha saída inexistente, e mesmo se botaba unha e outra vez contra a rede do teito. Non me importou nada, no momento, que estivese a comer da fariña e do gran das pitas, e só pensei en facilitarlle a fuxida. Fun á porta  lateral, con intención de abrila, e ao instante a pega marchou voando pola que deixara aberta. Educado, o galo, unha vez que paxaro estaba fóra, foi deixando saír ás súas galiñas unha a unha namentres eu lle daba a ollada xeral ao recinto.

Cando vin o ovo en equilibrio precario diante mesmo do poñedoiro da dereita, pensei en que a pega atopara un tesouro. En efecto, atopárao dentro, sacárao ao exterior e xa comezara a darse un festín. O burato de acceso á xema non era grande, pero permitíalle alimentarse sen problema, e xa case levaba a metade del papada. Alarmado, fun mirar o outro poñedoiro. Había dous ovos máis, un deles xa picado tamén, cun buratiño máis pequeno e coa súa xema aínda intacta. A casca relocía un pouco e os dedos molláronseme coa clara pegañenta ao collelo para darllo tamén   a López, por aquilo de que é un pecado que a comida se perda.

Non sei se é polos dous ovos que me colleu, pero que certo me parece que non hai pega sen mancha negra!

A luz brillante da mañá

Anúnciase en xornadas xenerosas

Abrir as portas cara fóra

Coller aire

Respirar.

Os actos máis cotiás, irrelevantes,

Levados ao pracer que dá un minuto

Alivian os pesares

Bañándoos nas augas do gozado.

.