Viño

Este ano non fixen viño. A colleita de uva foi mala: pouca, con uvas verdes polo medio, cangalleira e medio encinsada. Limiteime a facer mosto a primeiros de outubro e a repartilo cos amigos. Estaba doce e daba mesmo a sensación de que era bo. Pero aí acabou todo. Os merlos e as galiñas foron, e van, dando conta do resto das uvas aproveitables. De todas maneiras viño teño, porque hai unha bodega preto da casa que tamén vende a particulares, así que de cando en vez achégome por alí e boto unha parrafada ademais de mercar unhas botellas dalgún dos que eles me recomendan. 

A comodidade de agora e a bondade dos viños comprados non me enchen de todo. Boto en falla os gozos que me proporcionaban os trasegos do viño, ou mesmo o entretido de toda a súa manipulación, desde vendimar ata encasar ou, chegado o día de hoxe, ir dándolle aos bandóns con coidado para apretar ben a madeira. Que non fose bo viño o de despois, compensábase por esa chea de colores e olores de cada un dos pasos. Menos mal que están tan recentes que podo agardar un pouco, soñando coa posibilidade de que o setembro que vén as expectativas sexan doutra maneira.

Pero ben, como viño haino, aínda que eu non o fixera, e cunha copa del na man, brindo polo día e por todos os que o celebran: 

-Moita saúde!  

A copa na que bebo segue chea

froito do amor que a min me guía

en tempos desfrutados de alegría

desde o corazón  a cada vea. 

A copa compartida é galano

amores a gozar en compañía

soñando coa ilusión e a utopía

da sorte no querer en cada ano. 

A copa é oferta xenerosa

á sede acendida pola vida.

É copa a alzarse decidida

en brinde pola hora venturosa.

.