E sei que é vinte e seis

Así que, desde pola mañá mesmo, estou a celebralo, como de costume; día fermoso, feliz, cheo de recordos preciosos dos que non quero esquecerme.

Estou emocionado, case eufórico, coma os que andan á procura dos restos de Cervantes. 

Días  coma este un só pode felicitarse polo ben que vai todo a un e outro lado do Atlántico. Está todo amañado, vívese ben, os vivos están tan vivos, tan ben tan ben, que nos podemos ocupar dos mortos a maior gloria e esplendor. 

Por América cambian de man os restos de Lincoln: unha morea de dólares  (privados) investidos a conciencia nuns documentos e nunha presa de pelos do morto. 

Deste lado, a felicidade vén de atopar un M e un C nun ataúde con tantos ósos que (malo será) algúns han pasar polos do autor do Quijote. 

Os cartos de aquí (públicos) seguro que están empregados no seu: se non son do Ministerio de Cultura, que mellor que dedicarllos a Cervantes? É un morto vello, non coma eses outros dos tempos da guerra civil que aínda son frescos demais. E se son de Cultura, acaso estarían mellor adicados a diminuír o 21% de IVE dos libros? Calquera sabe que non. 

Cervantes acabou manco en Lepanto, e iso lévanos de cabeza a Grecia. E xusto tamén Grecia anda en todos os medios de comunicación, aínda que, na maioría, non se nota tanto que os poña contentos a victoria de Syriza nas eleccións de onte. Será porque os dirixentes dese partido seica queren ocuparse dos vivos, xa agora, así, un pouco antes de que morran?

As palabras doen dentro

resúmennos aquilo que teremos

anticipan inflexibles a desgraza

e vólvennos sumisos ante a vida.

Metáforas volátiles do tempo

gastadas nos praceres necesarios

despértannos da nube máis lixeira

e báixannos á terra do fracaso.

Moi lonxe vense as metas 

superfluas, ridículas 

efémeras e inocuas coma as horas
e  as palabras

que as resumen.

.