Frío

Hoxe tocoume tanatorio e o día púxose un tanto gris e morriñento. Non importaba que por fóra lucise o sol e o ceo tivese un azul de primavera. O aire limpo e ata ese vento fresco nas meixelas que recordaban o engano da vista, e deixaban escapar o calor para quedarse co frío invernal, non duraron todo o día. 

Foi ir ao tanatorio a dar o pésame e acompañar un chisco, e o día cambiou. Sen decatármonos, andabamos todos a vivir no pasado, a acompañar de novo aos nosos mortos e mesmo a contar deles contos dos que antes non tiñamos a ben falar. O feito de ir collendo anos, de ir gañando paciencia e de perder preocupacións por tempos que cada vez ocupan menos, a constancia de que moito do que acontece vai lonxe dos noso actos e dos noso desexos, contribúen a que, mesmo o feito de participar na despedida final  dunha persoa que foi querida durante a asúa existencia, non deixen estas cousas sabor amargo e, de todas formas, nos permitan celebrar a vida. 

Mais, aínda así, os nosos mortos, eses dos que antes falaba e que aproveitan estas ocasións para vir raudos a facérense ver, o mesmo que nos traen sorrisos nos seus recordos, déixannos igual a evidencia dos cambios que a nosa vida acadou desde que eles non están. E non só cambiou a nosa vida: en realidade cambiamos nós, sen que se poida acreditar que tanto cambio servise para facernos mellores. 

E o día, pasadas xa as horas de sol, vólvese frío e empeza a amosarnos a escuridade da noite, por máis que aquí e aló vaian aparecendo luces que queren volverse intensas.

Cerraban as ventás

daquela casa

ás doce da mañá dun día de sol

pois era inverno

en tempo de remate e recollida.

Pechábanse alí as contras desde fóra

metáfora rural

na luz que se extinguía. 

O can nin un laído,

os campos sen moverse baixo a brisa,

os cotos sen a sombra

baleiros os carreiros do seu dono.

Mañá serán presente

os quince anos do neno

que sabe como, ai, se abaten contras

e deixan na penumbra unha memoria

coñecida

esmorecente cada día sen a luz.

.