É
sábado. Si. O día do barbeiro.
Días de políticos, nos que nos obrigan a escoitar un cento de veces a
palabra reflexión, adornada, ademais, co tempo dunha xornada
completa, e nos que non deixa de virme á cabeza a historia que
contaba Castelao: o caso daquel barbeiro de sábado amante de todos
os libros que non entendía, e que lía de principio a fin. Ao
barbeiro, seica, era doado atopalo coa cabeza entre as mans, case ao xeito do
pensador de Rodin, laiándose de non saber, pero “profundando”.
Eu
tamén profundo nestes tempos.
Debo tomar decisións, e pérdome en lecturas, todas, que sigo sen entender. Dedico a xornada a
reflexionar unha acción ao parecer importante e fundamental. E logo, no
luns, presumo que, outra vez coma no conto, irei catro anos máis
baixo terra sabendo, despois si, que un xa o sabe todo.
A margaridiña mira
onde se pode pousar,
ten as cores tan brillantes
que non as quere manchar.
Sem comentários:
Enviar um comentário