Por veces o tempo sorpréndenos. Poden avisarnos do que vai acontecer, tomamos medidas, vestímonos axeitadamente, protexémonos e despertamos para desfrutar da excelencia do día.
Que as previsións non acerten ao cen por cen, aceptámolo; sabemos que o futuro en moi poucas ocasións se deixa ver. E mesmo lle dá un plus de intriga e emoción que non todo aconteza como nos promete o calendario.
Hoxe tocoume a min. O tempo deume unha treboada de cariño tan grande, tan enorme, que me calou por completo. Era un aniversario, e celebrábao, si que é certo: era feliz co agardado. Moi feliz.
E como estou agora? Feliz? Non o sei, porque feliz é unha palabra con moi poucas letras para dar idea da emoción tan grande que debería caber no seu significado.
Historias que oín de pequeno.
Polas terras dos Andrade
no noroeste galego
historias de hai moitos anos
inda hoxe nos dan medo.
Don Nuno Freire de Andrade
era de todos señor
e gobernaba o condado
con decisión e valor.
A vida ía pasando
entre xogos e adiviñas
entre partidas de caza,
entre romances e rifas.
Gozaba a xente no río,
polo monte ou pola praza,
e o castelo tiña o riso
dun doncel e unha rapaza.
El chamábase Roxín
Roxal, afouto e garrido,
Roxín coma o seu cabelo,
da cor do lume máis vivo.
Tareixa era o nome dela,
moza de moito apelido,
de casa e castelo grande,
de terras, de señorío.
Era filla dos Andrade,
os condes que máis mandaban,
grandes amigos dos reis,
que ata guerras lles gañaban.
Sen pararse nos reloxos
o tempo viunos medrar,
el sempre a ollar para ela,
ela a deixarse mirar.
O doncel co seu traballo
ía gañando o futuro:
ser o paxe do señor
non lle era un oficio duro.
Mais o reto si é difícil
cos soños que a el desvelan:
ser armado cabaleiro,
desposar esa doncela!
O destino torce o rumbo,
e non se ven recompensas,
os amores do doncel
son para o señor ofensas.
El non quere que a súa filla
poña os ollos no rapaz,
de entregarlle o corazón
acabaráselle a paz.
Ai, se a el ela o quería
(e moito si que o amaba),
os amores que el lle tiña
ata a vida regalaban.
Soaban mil violíns
a pouco que se mirasen
os paxariños cantaban
felices de que se ollasen
Despedían tanto amor
sobráballes tal cariño
que non habendo palabras
abondaban aloumiños.
Cando o conde viu o idilio
no que Tareixa vivía,
de medo e preocupación,
a súa mente fervía.
Non podía consentir
que algo lle quitase o sono:
casaría á súa filla
co herdeiro dalgún trono.
Cun home de boa caste
e con escudo de armas,
con terras, con propiedades,
de liñaxe, non bisarma.
Para pagarlle a Roxín
para botar ao doncel
mandou facer un puñal
tan fermoso coma el.
O señor que o quixo ben
deulle de prata o coitelo:
leva dous erres de ouro
e como escudo un castelo.
Roxín Roxal, bo guerreiro,
xa deixou lonxe o castelo
Tareixa, no torreón,
sente a tristeza ao non velo.
Para buscar un remedio
e salvar a situación
á filla do nobre Andrade
buscáronlle novo amor.
Elixiron a un Osorio
ha de emparentar con el,
familia de gran linaxe
con lobos no seu cuartel.
Henrique Osorio era o nome
do noivo con quen casar
de casa e sangue real
as terras vai aumentar.
Tareixa, nun senvivir,
obedécelle ao seu pai,
filla de tal condición
que nunca un desaire fai.
Entre grandes fastos casan
con medio mundo invitado;
fanse festas, fanse xustas,
non dá o enlace acabado.
Ao final do casamento
ten lugar a cacería,
donos de condado grande
farán unha montería.
Os olleadores miran
que se poderá cazar:
son xabaríns ou veados
os que haberá que matar?
Con voces de cen lebreis
aló se van os monteiros,
ben armados todos eles
infantes e ballesteiros.
Saben da arte da caza
para a que amosan valor,
nesta guerra queren ter
todos o botín mellor.
Nesta paixón que é cazar,
dispóñense a guerrear,
os cans serán os primeiros
aos que haberá que chamar.
Espectadores son todos
os que non pensan matar,
uns polo medo das feras,
outros por gustar mirar.
Ocupan sitios marcados:
para bos espectadores
escolléronlles lugares
reservados a señores.
Á sombra do río Lambre
os noivos han descansar,
el vai quedarse con ela,
ningún dous dous quer cazar.
O sitio é de privilexio
nun deses vados do río,
os ameneiros fan sombra,
os merlos poñen o chío.
Perseguido polos cans
vese ao lonxe un xabarín
funga de dor e de medo
porque presente o seu fin.
Na carreira perde o rumbo
desexando só escapar
o río veo moi preto
xa case o pode cruzar.
Henrique cala de pronto,
non é capaz de falar,
ve ao porco e tenlle o medo
sabe que o pode atacar.
Tareixa non se decata
do perigo que alí vén,
ela vólvese moi tarde:
o porco non se detén.
Túrralle con tanta forza
no medio e medio do peito
que morta, xa de contado,
o río dálle o seu leito.
Óense choros de Henrique,
que á noiva non defendeu,
berros con tristes lamentos,
pero Tareixa morreu.
Para recordar á filla
no mesmo medio do monte
onde lla matou o porco
o pai levanta unha ponte.
Alí deixa sempre flores
cada vez que vai rezar,
e naquela ponte pensa
con quen a fora casar.
Un día no señorío,
ao pouco do pasamento,
os bramidos dunha fera
vólvense voces no vento.
Chegan á vila, ao castelo,
baixan á praza, ao mercado,
os berros dun xabarín
camiñan dun a outro lado.
Desde o río sae o son
que a todos pon en alerta
e nas terras dos Andrade
ato o conde se desperta.
Cando o señor chega ao río
non pode crer o que ve:
no medio e medio da ponte
un xabarín morto é.
O seu enorme tamaño
dá sensación de perigo,
é un moi grande xabarín,
un asasino, un castigo.
Cando mira ben o peito
daquel tan fero animal
na zona do corazón
pode ver o seu puñal.
O puñal que regalou
con debuxo do castelo
cos erres que leva o nome
do dono dese coitelo.
Roxín Roxal bravo mozo
para vingar á súa amada
buscou ata darlle morte
á fera que a ela matara.
Aló na Ponte do Porco,
queda nas pedras gravado,
de Roxín e de Tareixa,
o sinal do seu mal fado.
As augas do río Lambre
ven da tristeza moreas
aló na Ponte do Porco
nas ribeiras, nas aceas…
Son esas augas eternas
dun namorado valente,
dunha garrida doncela
e as dun Andrade doente.
¡Bienvenido! Una alegría leerte de nuevo.
ResponderEliminar