Botar a sortes. Votar

Dios mueve al jugador, y éste, la pieza.

¿Qué Dios detrás de Dios la trama empieza

de polvo y tiempo y sueño y agonía?

J.L. Borges

    Nunca fun de tómbolas nin de rifas. Teño gastado cartos nelas; pero non moitos, na crenza que teñen as xentes de pouca fe de que nunca os premios lles van caer a eles. De momento non me equivoquei: cando me toca algo nos sorteos, soe ser para mal. Sortear para ver quen paga, e acabar pagando; ou sortear por decidir quen escolle de dous, e ser segundo. Así ata chegar a ter tanto medo á rifa que no canto de sortear un libro pagado a medias, acordar, por se acaso, partilo salomonicamente para poder levar algo máis que nada. 

    Sendo así, non se fai raro que os sorteos das mesas electorais me toquen de cando en vez. Non os preciso, pero veñen a min. O último veume co agasallo das medidas de protección ante o covid-19. Unha chea de horas vendo pasar a xente para ensinar o DNI e deixar o mesmo voto (ou case) que deixara polos mesmos lugares catro anos antes. A verdade que esto das mesas electorais tén o seu aquel. Non só estás nela o día da votación, estás tamén a tarde na que che dan a citación e volves a ela nos días que andan os políticos en campaña, e ti, na casa, vives xa case o escrutinio. E, un par de noites antes do día sinalado, deixas de durmir como acostumas e nótaste pensando en todo canto liches do libro de instrucións sobre  a constitución da mesa electoral, o desenvolvemento da votación e o escrutinio dos votos.  E pode que ata soñes que xa pasaron as eleccións e o presidente cambiou, e por fin é outro. Non pasa nada, porque cando despertas ao día seguinte da xornada electoral, comprobas que realmente era un soño, e, por demais, completamente infundado, porque as maiorías seguen a ser as mesmas, ou incluso máis grandes. 

    O día de traballo, por chamarlle así, que traballo non o é, case vén sendo un día de tortura que debes soportar por vivir nun país democrático, no que estás orgulloso de que che pidan a opinión (non importa que despois non se teña en conta, porque no fondo tampouco ti crías que as túas ideas fosen xusto as que faltasen para que este país se puidese gobernar ben). O día de traballo, en resumo, o que se che pide alí,  na mesa electoral, é que saibas contar, ler e escribir. Non máis. E, no tempo que transcorre desde que chegas ao local, ata horas despois de ter volto á casa, podes confirmar que, se contar é complicado, ler e escribir é moi difícil: na realidade do papel ata se volve imposible escribir os números un detrás doutro, en orde, e sen saltar ningún; ler vaise lendo, pero entender o que un le é outro cantar; e discutes, claro, porque cada un que le interpreta unha cousa diferente, e remata por ter a razón unha das persoas de por alí, que non é da mesa, que non leu o libro nin necesita lelo, pero el sábeo, si que o sabe, porque xa estivo noutras votacións anteriores. Vaia, ao mellor toda a razón non a tiña, mais iso pénsalo despois, cando che contan que, xusto nesas eleccións anteriores das que che falaba o sabido, os integrantes da mesa, os apoderados e os interventores non se deron posto de acordo, discutiron, berraron e tardaron horas e horas en cubrir os papeis de tantas reclamacións e protestas como se lles ocorreron. Puxéronas por escrito, para que as palabras fosen á misa, pero deixaron de falarse.

    De todas maneiras o día 12 pasou moi ben na nosa mesa. Non houbo ningún incidente e rematamos axiña, porque ata creo que fomos a primeira do concello en ter os resultados.    E si, tamén tén cousas boas estar nestas mesas: nós puidemos ver feliz a un home por votar  con 101 anos de idade. Emociona, e ata pode levar a un a pensar na grande necesidade de votar que se lle debeu  acumular na época de Franco: seguro que agora estase a desquitar, e non vai perder unha. Tamén se nos pode ocorrer, dependendo do ánimo que teñamos a esa hora,  que estas persoas de moita idade se teñen carnet de conducir e queren conservalo, deben facer unha revisión médica. Non sei se para votar deberiamos  aplicar esa mesma revisión médica, porque os votos destas eleccións son os que  conducen a  vida de todos, claramente máis complicada e difícil de manexar que un coche, e, se lle cadra, nesta condución polítca pódense provocar accidentes ben máis peores. 

    Tocoume no sorteo ser titular da mesa electoral. A min, que non creo nos sorteos. Haberaos? Ou caerán de seu os nomes apropiados cada vez que se precisan, só porque unha mirada os ilumina? Será algún deses deuses dos que nos avisaba Borges?

Sortes

Tarxetas novas

A sorte no reconto gañador.

Está todo o papel en cada man

E apóstase  a cegas sen pensar.

Acódese ata o cofre dos tesouros

E súmanse desexos á ilusión

Procúrase o mellor do mellor xeito.

Que abran os precintos!

Que abran unha a unha cada carta!

Que asomen os anos con adianto!

Hai ratos a rolar na mesma nora

Os futuros están  por repetir!