Esquecementos

         

      

    Agora o meu animalario doméstico redúcese a tres galiñas e dous coellos. Levo un tempo decidido a non manchar as mans de sangue, así que estes animais teñen xa anos comigo. Todos vellos. Con boas pintas, porque son tan poucos que se lles pode prodigar a atención e mesmo darlles a comer do que máis lles preste. Pero vellos son. E, como con todos, estes tempos de senectude teñen as súas repercusións a pouco que un se pare a mirar

    Teño unha das galiña choca, nun síntoma claro de vellez, porque é unha galiña poñedeira e debería saber que non podía chocar, así que eu atribúollo a que xa non recorda ben cal é realmente a súa función, e consíntollo; deixeille cos ovos das outras un par de pelotiñas de pimpon, para que se entreteña, porque ao non haber galo, vese complicado que chegue a ter pitos, pero a ilusión pode tela. As outras dúas si saben que deben poñer ovos, e aínda que non os poñan todos os días, van deixándoos no poñedoiro con certa frecuencia, xusto para ter a sensación de utilidade que todos precisamos. Onte recollinlles dous, e preocupeime. Unha delas debe estar tamén en fase de  perigosos esquecementos, porque o ovo que puxo é de inexperta total, con tantos vultos e tan raro que non se sabe por onde miralo para verlle a forma ovoide. É un ovo estraño, tan mal feito que eu agardo que ela saíse axiña do niño e non se parase a ver o aspecto daquilo que deixaba. Se o viu, ao mellor bota xa a semana enteira sen poñer outro, por vergoña.

Oímos o contado

os restos do soñado

nos aires da derrota non vivida

Memoria triste

a anterga

a vida vista en  tempos  

descarnada

as regras non son nosas

non sabemos as razóns 

nin pretendemos

pasamos nas historias polo lado

non son nosas

Non é a nós, nin nos alude

Queda tan nos pousos o afastado!

.