Vergoña

 Vergoña.

    Ese titular repetiuse en moitas cabeceiras de prensa para resumir o 2-8 desta semana entre o Barcelona e o Bayern. Eu, seguidor do Barça desde pequeno, acostumado a velos perder con máis frecuencia do que quería, e botándolle a culpa a factores externos, por hábito case, sentinme raro (e contento) na época de Cruyff, e definitivamente estraño con Messi e os seus títulos. De todas maneiras, algo non parecía encaixar, canto máis sabía un destas institucións, menos seguidor se sentía; algo así coma cando te achegas a ver un vertedoiro do lixo dos de antes, por aquilo de que, onde estaban, as vistas eran únicas, e un ía, pero tapando o nariz polo cheiro. Ao final, ese cheiro remataba por botar a un ata dos arredores, e todo o que fora o seu interese era agora só un sensentido, con tanto fume (ou máis) coma o do vertedoiro.

    Un par de días antes deste partido, Xavi Hernández dicía nunha entrevista que non era comprensible que se insultase aos xogadores de fútbol, cando con calquera traballador no desenvolvemento da súa profesión, coma por exemplo un camareiro, non se facía; só por unha cuestión de respecto, dicía. Ese mesmo Xavi, da época de Messi, e dos triunfos dun estilo de fútbol, xa nos tiña avisado antes de como andaban o futbolistas e o pensamento, facéndonos saber que Qatar non era un país democrático, pero funcionaba  mellor que  España. 

    En realidade, ao final tén razón unha amiga á que non lle gusta o fútbol, que pensa desde hai anos que  vergoña é o que se lles paga aos futbolistas, e o caso inmerecido que se lles fai. Unha triste vergoña. 

Pena literal que nos esmaga

nos pasos aos que non imos afeitos

nas vistas entregadas ao invisible

nas brumas indecisas que dá o tempo.

Onde irá a ilusión 

onde a alegría

onde os fins perdidos e a derrota?

.