O galo

Cagado é un insulto que nunca me gustou moito. Acórdome de meu avó que sempre me dicía que non lle había que ter medo ao becho que é máis pequeno que un. Lembro, como se fose algo do inverno pasado, cando había que ir buscar algunha laranxa de noite, sen se ver nada, á laranxeira da aira, só para reafirmar diante dos da casa que un medraba; a laranxa podía vir verde, pero os medos quedaban lonxe, e iso era o que importaba. Un home é un home, dicíannos. Un podía ter un chisco de reparo, algo de prevención, un pouco de tembleque, pero ser un cagado...

Os anos, que acaban poñéndonos no sitio, fanme ver estes asuntos agora con cristais doutras cores. Aprendemos, e falta nos fai.

Uns amigos regaláronme antonte un galo araucano. As galiñas araucanas, ademais de poñer uns ovos carísimos, teñen a rareza de botalos con cores verdes pálidas ou mesmos azuis moi suaves, coma se estivesen faltos de algo, é dicir, ovos moi caros pero con aspecto de moi mala saúde. Os ovos, que xa mos deran a probar meses antes, saben moi ben, mais non creo que fose capaz de diferencialos dos ovos campeiros, por máis que posúan unhas excelentes propiedades saudables, e de ter un peliño máis dura a capa de clara que rodea á xema por riba, e por baixo, vaia, cando os frites.

O galo regaláronmo dentro dun transportín artesanal, de cor verde de caixa de plástico da froita, con tapa branca de lavadora, e peches de seguranza feitos con cable azul clara; as asas para coller a caixa comodamente eran un precioso lazo de cordón vermello, que a saber que función tivera antes. O paquete en si era xa un perfecto galano. Case nin merecía a pena abrilo, de tan aquelado que se vía.

Unha vez na casa, ao pé do galiñeiro, tiven a idea, non moi boa, de ensinarlle o galo á familia. Desfixen a lazada vermella, saqueille a seguranza azul e, destemido, collín o galo apertándolle suavemente as as contra o peito, e amosándolles a todos a cara revirada do galo, co seu pescozo negro e colar marrón brillante. O animal, que me daba a min as costas, estirou ese pescozo longo coma o mes de maio, abriu o peteiro e rebentou a cantar desaforado, enfrontándose ao can, que recuou, seguramente ao ver as plumas do pescozo do galo despregárense como nunha sucesión de paracaídas negros debaixo dunha crista vermella e revirada, caéndolle case ata as barbas, tan vermellas coma ela. As embestidas da fera levábana lonxe de min, e poñían medo na escena, polo que fixen un pouco máis de forza e, aí, cagueina. En realidade cagoume. Unha cagada longa, enorme. Caendo pola perneira dereita do pantalón, desde a coxa ata o zapato. Todo un regueiro semilíquido de excrementos nos que aparecían as cores que adornaban ao animal, incluídos os marróns e os azuis brillantes das plumas do lombo. E as negras. Todas as cores do animal na miña perna, aniquilando a miña dignidade e deixándome feito unha merda.

Agora téñolle medo, e non sei moi ben que facer con el. Non son un cagón, pero si son un cagado, recoñézoo.

O GALIÑEIRO

Foi nacendo o galiñeiro

aló no san sebastián,

o traballo durou meses

e rematou no verán.

Tén rede posta ao redor,

acompañando ás madeiras,

que forman dous poñedoiros,

galiñeiro e coelleiras.

Como nos vimos con tempo

fomos facendo ben portas:

agora son dezasete,

entre dereitas e tortas!

Neste mundo fabricado

faltaban os animais,

se había ilusión así,

con eles ía haber máis.

Todos xuntos foron vindo

no tempo das vacacións,

as galiñas máis os pitos,

con coellos: tres caixóns!

As galiñas eran grandes

e mandaban máis cós galos,

pero sen saber comer

por teren hábitos malos.

Escapábanlles ás verzas,

nin sabían peteirar,

pobres galiñas de granxa,

que condena pasear!

Os pitos foron medrando

para facérense polos,

comían millo e centeo,

caracois, uvas, repolos...

Cando se souberon galos

esforzábanse en mandar,

agora mandan na noite,

parándoa co seu cantar.

Polo día andan ás herbas

ou descansan no seu niño,

obedecéndolle ao can

que lles ensina o camiño.

Porque aumentan os coellos,

porque recollemos ovos,

porque parecemos nenos

que teñen zapatos novos!

Por tanto como nos rimos

visitando o galiñeiro:

mereceunos máis que a pena

reinventarnos de granxeiros!

.