Venres 13

Coma nunha película apocalíptica vemos hoxe o venres 13 de xullo do ano de Rajoy and Cía. Recortes, rebaixas e impostos son a miseria que se espalla para todos e que promete ir a máis. Non se ve luz no final do túnel porque este burato non están a facelo cara adiante, polo contrario, vai ao fondo, e aló nos veremos todos nunha horrible estadía que nos vai resultar eterna.

Cando se acaba isto? Cando se poden elixir outras persoas para nos representaren? Ou, mellor, hai alguén elixible que poida ser mellor e non traizoe tamén, coma todos, as novas promesas electorais?

Se nos deixan, se nolo permiten porque non se decatan ao considerarnos insignificantes, podemos comezar a queixarnos de ter un relativo problema social, que afecta a tantas persoas que, con certeza, moitas delas acabarán créndose as únicas culpables da situación na que están, en certo xeito coma se estivesen a expiar unha culpa que descoñecen. Os demais poden sentirse afortunados, e dar grazas a deus e a ter un goberno como deus manda, que fai o que hai que facer e lles permite seguir gozando duns privilexios que por caste e condición lles pertencen.

Nestes contextos, que Andrea Fabra cobre oitenta mil euros ao ano de dietas de desprazamento para asistir ao Congreso, cando vive na urbanización máis luxosa de Madrid, que a catedral de Santiago non bote de menos uns millóns de euros ou que Carlos Dívar siga levando unha chea de cartos polo seu traballo pode sorprender a alguén? Non. Coa experiencia que imos adquirindo á forza, o que nos sorprende é que non nos obriguen a pagar unha taxa pola pouca contaminación do aire que respiramos.

Mirar sen ver un mundo solidario,

Deixar así que exista aquí pobreza,

Maior canto máis grande é a riqueza:

Iniquidade e usura a uso diario.

Rouban cada soño, e así se perde.

Mercan, mais non pagan, a conciencia

E deixan para os pobres indixencia,

Total indefensión. Un mundo inerme.

.