Nais

Ela conta cun sorriso como a el lle apretaban os zapatos da voda, e como  gastou parte dos poucos cartos da lúa de mel nunhas sandalias liberadoras dos pés (ghuarachas, chamáballes el).

Foron, porén, unhas datas felices. Na Coruña, nunha pensión na que pasaron dúas noites e á que chegaron cunha pequena maleta marrón, de cartón moi duro e reforzos metálicos nas esquinas (no seu único uso como material de viaxe, todos os anos que despois viñeron contemplárona no faiado, sendo caixa de recordos para acoller algunha foto no medio de obxectos diversos, tan pequenos no tamaño coma extensos nas historias que os contiñan).

As horas da viaxe resultaran fermosas e completas. Viran un mundo urbano diferente á aldea tan próxima na distancia. A Coruña era outra cousa con aquelas rúas, as prazas,  a Torre... Subiron á Torre de Hércules e admiraron a grandiosidade daquel mar: preto, ao lado, pero tan aberto a mundos descoñecidos... Deron paseos, comeron en casas de comidas (das que nunca esqueceron os menús), e, por riba, foron ao cine!

Os zapatos da voda trouxéranos de volta á casa, mais nunca os volveu poñer.

Moito máis que só recordo

no esforzo de aprehender o que se esvae

o imposible da ledicia compartida

o sorriso

aquel xesto repetido e agardado cada vez

os olores

os aromas asociados ao cotiá

outras fotos

instantáneas do fugaz

dunha viaxe

da visita que se soña tan feliz...

os momentos coas escusas de comidas

con café

para falar

o fácil dunha risa apetecible

celebrando así o sublime

de vivir

a vida mesma

a compañía.

.