Cumpreanos

UN

Os cumpreanos son días de felicidade. Son días nos que a celebración ocupa todas as horas mesmo no caso de que nós queiramos pechalas nunha sesión de festa moi concreta.

Dentro dos costumes que asocio a estes días de celebración, está o de soprar nas velas. Gústame que se sopren, coma se fose unha metáfora do rápido que semella irse o tempo, por veces case coma a brisa escasa que nós facemos no rito do apagado. E tamén me gustan esas que volven  prender, obstinadas, sen deixar que o noso alento as extinga. En realidade estas deberían gustarme máis, pois nelas a metáfora tráenos todos eses momentos de luz que nos agardan por diante, no agasallo de días prometidos.

Tamén a música se fai agradable, por convidarnos a esquecer que desafinamos, por permitirnos darlle notas musicais á alegría que son capaces de regalarnos, tan de tarde  en tarde!, as datas que volvemos especialmente singulares.

Ao final, brindar. E un vólvese aladino para poder refregar a lámpada máxica que nos concede, ao menos de xeito momentáneo, os nosos desexos máis profundos.

Feliz cumpreanos! 

Mirámonos nas obras realizadas

coma aquel que no descanso mira o feito

por ver agradecido o resultado

no gozo dos tempos esgotados.

Sabemos do pasado que nós somos

no único real que nos dá a vida

e nel están o sangue e o amor nosos

no ser que nos mellora e continúa.

Un fillo: un froito, unha semente

no cerne deses soños compartidos

coidado coma todo o que un comparte

sabendo que se dá o máis querido.

Un fillo, ese soño regalado!

.