Aniversarios

O día non está ben. 

Veñen os recordos do tempo da revolución dos caraveis en  Portugal. A xente na rúa e  Zeca Afonso a convencernos de que o pobo é quen máis ordena. Nós, felices, pensamos que ata mesmo a boa sorte se contaxia, e estabamos tan preto de Portugal!

Os anos, eses que o curan todo, devolvéronnos ao noso lugar e fóronnos despertando do soño. Aos lusos e a nós, ilusos que  eramos todos.

O século vinte e un  non permite que a historia se esqueza  e deixa sen sentido á credulidade. Cando nos chegan noticias de que onte en Lisboa a xente volveu saír á rúa con caraveis pedindo unha vez máis democracia,  sabemos ben que non hai terra da fraternidade e, así, que non é o pobo, que os que ordenan seguen a ser os que por uns instantes nos adormeceron.

E o tempo? 

Frío e chuvioso. Coma se fose inverno.

O pasado rodéanos como única verdade.

Óllase nas marcas

construídas polo tempo.

Non,

nin necesariamente,

fieis ao sucedido.

Transmiten un recordo para nós

que se fai propio

e nos posúe

facéndonos del parte inseparable,

(e insuperable)

na propia percepción que nos asiste.

Que volva repetirse,

que sexa fin de ciclo

ou recomence

en vida doutras xentes

que o observan

e o viven sen sabelo inda moi ben,

de novo

como seu.

.