Ensinar

Escribir un blogue, tal e como eu o fago, é unha sorte de falar só. Nun tempo de excesivo ruído escribir no ordenador pouco máis estrondo ocasiona que o dos dedos golpeando a teclas. Desta maneira, case en silencio, eu póñome a falar comigo mesmo, dígome con palabras algúns  dos pensamentos que me ocuparon durante a xornada, e iso axúdame a facer balance, a resaltar detalles que non quixese que se me escapasen e, mesmo, a arrepentirme de cousas que fixen. E das palabras que dixen, que soen ser demais e déixanme como se tivese un certo mal de boca.

Ao mediodía, e non sempre,  podemos ter o televisor aceso, posto nos Simpsons, sen facerlles moito caso, namentres falamos un chiso e matamos a primeira fame. Houbo un tempo no que case era un seguidor afecto deles, pero, como ao final vai pasando con todo, acabei por telos moi sabidos. Agora se os vexo, é sen prestarlles atención, son capítulos repetidos, e sen novidades, pero divírtenme e son capaces de sacarme risas de neno e distraerme con elas doutras ocupacións. Un dos últimos capítulos ao que lle atendín algo falaba dos problemas dos rapaces; nel, Lisa explicaba como Bart viña sendo un pouco fillo da sociedade que non lle daba o que precisaba, ou non o atendía nas súas específicas demandas; e dentro de todo o grupo de culpables  citaba aos mestres que estaban máis ocupados en agardar polas súas abondosas retribucións que por atender ás necesidades educativas dos alumnos dos que se deberían sentir responsables. Dicíao Lisa, que é a lista, e fíxome pensar.  Mecachis! Vaia, ho!

Os martes pola tarde facemos sempre a nosa reunión de mestres. Falamos, comentamos, debatemos, acordamos e marcamos  as liñas principais que han unir o noso  traballo das vindeiras xornadas. Somos ensinantes e nótasenos.

Que se nos note non é necesariamente bo. Hoxe mesmo foi para mal. Discutimos máis que debatemos. E fixémolo coma esas persoas que non atenden a razóns, nin explican argumentos. Non se buscaba convencer, xustificar, rebater. Nada,  nin explicar os propios actos. Repetíanse obsesivamente as mesmas palabras para escoitar respostas parecidas, porque en realidade non se estaba a dialogar, nin a debater,  nada, só se estaba discutir no peor sentido da palabra. Esa frase obsesiva que se lle lanza ao contrario para desarmalo. Unha e outra vez tentando noquealo por repetición, por desgaste, por insistencia. Afogándolle a palabra  no aburrimento. Igual do que fan ás veces os pais cos seus fillos pequenos, porque o saben, pois para iso son pais. Da maneira na que o mestre chega a saber que ten razón porque as cousas son como el di, porque é mestre, e con esa xustificación sobra: ata se acepta un  remate da discusión cun  "porque o digo eu e abonda", que, por desgraza, soe ser a única razón que se observa claramente  neste tipo de discursos.

E eu acordeime de Lisa. Porque si, porque os que estabamos hoxe na reunión, todos, chamámonos ensinantes. E agardamos polas retribucións a fin de mes.

Pero, xa digo, falo demais; incluso cando falo só.

Educar, formar persoas,

resulta máis que ilusión

se nos converte o traballo

en gozosa profesión.

A vocación de ensinar

dálle á vida a diferencia

ao sumar forza e interese

para restar impaciencia.

A inocencia dos nenos,

co seu ollar transparente,

faise regalo diario

cada día diferente.

Cada frase, cada risa,

cada perda de atención,

son mil bicos de cariño

a chegar ao corazón.

Escoitárense uns aos outros,

velos tamén discutir,

obedecer, rebelarse,

axudarse: ver vivir!

A escola dá a vida enteira

nun mundo feito pequeno,

coñecido e variado,

querido por cada neno.

O ruído polas aulas,

os pasillos e as carreiras,

os patios con tantos xogos,

as voces nas escaleiras...

As imaxes sempre activas,

todos a participar,

atender, ler, escribir,

escoitar, pensar, falar.

Para cando eu xa non vaia

gardo ben todo aquel día,

cando por primeira vez

fixen das clases a vida.

.