Hoxe
vin fotos de cruceiros. Son fermosas esas oracións de pedra das que nos falaba
Castelao; lóxico: calquera obra que se faga en Galicia, se se fai en pedra do país e se lle deixa ao tempo colaborar, remata por volverse viva e fermosa, se por casualidade antes non o era xa. E os cruceiros, o mesmo.
As
fotos dos cruceiros dos que falo tiñan todas en común o pousadoiro, esa especie de mesa na que
se deixaba descansar aos homes dos seus mortos..
Na
nosa terra vese que non somos de pantasmas, iso xa o fai todo o mundo, e non tén mérito, nós non imos andar con elas dun lado a outro; ocupadas como están camiñando en santa
compaña na procura dos camiños do santo andré, nin tempo teñen para visitarnos
e facer que carguemos con elas. E faceríamolo sen problema; porque, pesar, pesan pouco.
Mais, cos mortos o asunto é doutra maneira. Eses están por todas partes. Non hai maneira de librarse. Un nada que nos despistemos bótannos o morto enriba para que carguemos con el. Así, sabendo o que nos toca, por practicidade, polas longas camiñadas ás que nos obrigan, que de cando en
vez apareza un pousadoiro vén sendo a demostración do precavidos que somos, que
xa poñemos mesmo a venda antes de ter a ferida..
Non é
porque sexamos intelixentes, que tamén, é porque nos avisaron. Estes mortos que levamos
con nós fálannos, dannos compaña e consello e sérvennos de guía para o bo
camiño, por máis que, cando van collendo confianza non teñan segredos e rematen por dicirnos iso de
Morto
como ti me ves
Eu xa
fun o que ti es
E ti
serás o que eu son
Queiras
ou non
E, despois de oírllelo, quen non vai querer pousar?
A ausencia
en cada cita
non se avisa.
A
morte cando leva
non
dá conta,
non
cancela,
non
presenta a pobre escusa
que pedimos.
Ela
fai o necesario
decidida,
imperiosa,
sabedora
do poder que lle pertence.
Non
prorroga por ninguén
por máis que chore.
Nada.
Nin
reproches.
Nada
hai.
A
non ser fin.
Imaxe sacada de Pueblos de España (http://www.pueblos-espana.org/galicia/lugo/castroverde/866611/)
Sem comentários:
Enviar um comentário