Si. Pódese pasar o tempo facendo as cousas máis sinxelas e obtendo delas praceres curiosos. Non sei se foi polo de ter subido á cerdeira, pero esa experiencia elevada quedou levitándome durante un tempo e facéndome ir pola horta en busca doutra árbore resistente, á que lle deixar só algúns froitos despistados para acougo de merlos famentos. E atopeina. Un nixareiro gande e fermoso, con follas de cor morada, que fun podando e amañando de xeito que se abrise a unha sombra propicia par a a lectura de verán, coa vista do mar ao fondo. Cando o prantei, puxen dúas arboriñas xuntas. Non pegadas, pero xuntas, de tal xeito que ao medrar fosen entrelazando as súas pólas, tal e como eu fun entrelazando as miñas. Agora as dúas son unha soa, de pegadas que están, e de maneira que un non poida saber moi ben cal froito é de quen. E lévanme, quero dicir que levan ben, esas pólas das que falo, todo o meu peso, e amósanse como un seguro soporte cando, subido a elas, comezo a sentirme máis grande do que en realidade son. Ou cando, acollido o meu lombo pola cortiza firme do toro, son capaz de descansar das miñas batallas imaxinarias.
Si. Collín un paxe de aro de níxaros, e vou facer con eles algo semellante ao que fan os do Salnés cos mirabeles, xa que estes tamén son mirabeles, aínda que colorados, xogando a esconderse nas follas vermellas. Debín coller case catro quilos, creo. Pero en realidade este froito non é o que máis me interesa das árbores. Penso que aprezo moito máis o resto.
Estou en ti
Paseo nas cadeiras cuando andas
camiños case ignotos, nese paso
que move moi a modo así a conciencia,
deixándolle gozar novas paisaxes.
Observo atentamente cada imaxe
camuflado nesas manchas do teu iris,
por ver a información que, no cerebro,
conmove esa alma branca cando miras.
Busco abrigo no ceo da túa boca,
transformado en papila gustativa,
coñézoche os aromas e os sabores
se, na lingua, desatan a paixón.
Ás veces caracol, nunca martelo,
refuxiado no oído, recollido,
oíndo os bisbiseos desexados,
por medo que se perda algún sonido.
E aló polas mañás, cando ti cantas,
gardado na túa gorxa, como corda
vibrante, tensa e firme, pero débil,
podo dar cualquera nota que ti pidas.
O perigo na túa pel non me obsesiona,
pois no baño, tendo a ducha refrescante,
serei célula tan núa coma ti
agardando por caricias de auga lenta.
.
Seguro que estarei no corazón,
e anque cambie de lugar, serei eu mesmo
renovado, intentando comprender
por qué eu estou en ti. Estou en ti.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário