Bares

Aparvado. Ando aparvado.

Lin enteiro o artigo do Xornal dedicado á entrevista con Vázquez Portomeñe. Antes si que había mentes preclaras e homes decididos e intelixentes. Mira que tomar uns viños, galegos, claro, e entre grolo e grolo, aproveitando algunha tapiña de minchas ou pementiños, por cousa das enerxías necesarias, e dándolle digno uso aos gardanapos, trazar todo o plan directorio do Xacobeo nunhas liñas apuradas e concisas. Eso si, foron tantas as servilletiñas usadas que houbo que encargarlle á compaña que as gardase e transportase para llas entregar ao día seguinte no traballo. Tal e como o dilixente subordinado ou subordinada fixo (ao mellor era muller, por eso de saír de copas).

Dos panos de mesa a unha sinopse curta e contundente en papel normal (imaxino que das celulosas de Pontevedra, para que todo quede en Galicia) e ao Xefe, para que dea a autorización necesaria. Iluminado el como era, a resposta xa a sabemos todos... E a de Rouco.... E os beneficios...

E eu que teño parado no Gato Negro para ocuparme coas cuncas de ribeiro e os berberechos, e nunca  me chamou o de  usarlle o papel para escribir!

Aparvado non ando, realmente sigo aparvado desde hai ben tempo.

Lonxe, debuxándose na noite
unen os seus brillos diferentes
collen os espazos máis baleiros
e déixanlles perdidas as memorias.
Soas: fugas vitais, tristes destinos.


Simbiose de calor e máis de luz
obsequio dos seus raios fulgurantes
lenes na lembranza evocadora
encadeada sempre ao seu desexo
súplica nacida coa invernía.


Encaixe dos soños máis brillantes
suspiros nos silencios máis nocturnos.
terras que nos dan a fantasía
regalada en lazos cheos de sol
enviada por ensinarnos os camiños
lugares na distancia inaccesibles
achegados coa maxia da ficción
seducindo as vontades e a intención.









.