Cerdeiras

Fun máis novo por un tempo. Fun ás cereixas e volvinme neno. Subín á cerdeira co paxe de aro e o seu gancho, convenientemente armado co meu cambito. Deixei o medo no chan e ascendín para ver o mundo un pouco desde arriba. Non me imaxinei paxaro, seguramente polo peso, pero as pólas da árbore tamén abanearon comigo. Gustoume ver Ombre coas cerdeiras a verter tódalas gamas posibles e imaxinables de vermello. Eu vinas roibas e verdes, danzando coa brisa nunha soleada tarde de xuño, e cos ruídos sen présa dunha aldea atarefada en pequenos traballos rutinarios. Ata os sons dos tractores que se oían, por veces, ao lonxe, case mesturados con algunha voz viaxeira do vento, humana ou animal, quen sabe!, estaban  integrados nos recordos revividos. Todo, todos. E lembrei cando en días coma este, e sobre todo na fin de semana, as mulleres expoñían os seus paxes de asas na beira da estrada, por se algún dos veraneantes, que naquelas datas aínda non acadaran a categoría de turistas, paraba para mercalas, probablemente a un prezo un pouco maior do que lles pagarían na vila. Só  botei de menos as voces da xente familiar, e aí foi onde me chegou a tristeza a mesturárseme co doce das cereixas que comía de cando en vez. Pero ben, pouco a pouco e sen saber como, os recordos de todo e de todos, contaxiados pola froita,  acabaron por ser tamén doces e felices. Ao mellor ata acaba sendo certo que recordar é vivir dúas veces.

II

Eu non quero despedidas,

aínda sigo sendo ateo,

se podo mirarche as ligas

estou mellor ca no ceo.

III

Baixa as medias pouco a pouco

e vólveas en calcetíns

mirando como relouco

sabendo o que es para min.