Súper (mega e guay)

Tristemente patético. 

Estes días as novas fálannos do SAT e as súas accións nos supermercados andaluces, máis contundentes cás que levou adiante en Ferrol outro colectivo de persoas sen traballo. As actuacións inmediatas do Goberno estatal para levar á cadea aos executores e instigadores destas accións son só equiparables, pola rapidez amosada, co indulto concedido ao alcalde de Valle de Abdalajís (Málaga) e a media corporación municipal, condenados todos eles por prevaricación. Non é necesario falar de bancos, porque xa se sabe, máis vendo alcalde por un lado e alcalde por outro, case nos vai ser mellor ir calando. Non hai amaño. Nin aínda que lles poñamos cadeados por todas partes, coma nos súper de Girona. E acórdome tamén do pateticamente triste desas monxas non xulgadas (polo de agora) por venderen alimentos obtidos da beneficencia.

Cando as cousas se escangallan de vez e o caos xerado faise grande demais, un opta por tirar con todo, e comezar de novo como poida. Que pena que iso só se poida facer coas cousas!

Escribo case a golpes de labrego

arando nun papel por velo vougo

e rego non con bágoas nin con sangue

e si con cantos soños que gardei.

Semento mil ideas imposibles

e arrinco todo o medo que escoitei.

E podo, coido e miro cada gromo

quitando todo o vello que se ve.

Espera dunha flor a florecer.

E collo máis papel, vale calquera,

e sei de entullo e lama, sen chover,

ou trollo, e esterco, ou poño pedras,

e cardos con espiñas, e con dor.

Caín, desde as palabras, desde a ira,

sabendo que non quixen ser pastor.

.