Edison
dicía que cultivar o hábito de pensar proporcionaba un dos maiores
praceres. É posible, a estas alturas eu xa non aseguro nada. De todas
maneiras, estiven probando a pensar un pouco (sen cansarme, a
verdade) no que lle pasa ao noso país nisto dos nosos partidos políticos e dos seus dirixentes, e non me prougo nada, nin o que lía, nin o que entendía.
Vai ser que Edison falaba de pensar noutras materias.
Co
paso do tempo pódese chegar a querer o que un fai, nun xeito de
simbiose que axude á supervivencia mental. Incluso chegados á idade
na que non admitimos moitas máis cousas das que nós mesmos
pretendemos facer, podemos acabar querendo o noso rutinario traballo,
e obtendo así a felicidade precisa para incorporalo ao noso feito
vital. Ata tamén coas persoas que se nos van incorporando á
existencia e ao corazón.
Mirándome no branco
do teu peito
descanso da visión
erma da terra
e sei que así
renacen esperanzas
á ansia de fartura
cando axexa.
Abrázasme, amante
xenerosa,
na entrega que se
achega sen reparo
nos cálidos alentos
que acarician
na luz das túas
mans que son amparo.
Regálome na fala do
futuro
sentíndome na vida
do teu ventre
con calmas
escoitadas nos latexos
gozadas como fin
agora, sempre...
E sobran as palabras
por ruídos
e vívese amizade
no silencio.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário