Papel

A literatura infantil é unha literatura terrorista. Con este titular non é estraño que a entrevista a Eduardo Galeano me atrapase de inmediato. Unha trampa estes titulares que nos venden, porque logo a cousa tén os seus matices. Non toda é así, vaia. Ata algunhas cousas súas para nenos  (de Galeano), se poden salvar desta queima. Polo medio, como corresponde, verdades verdadeiras que debemos rescatar do esquecemento, por se acaso. Os nenos son pequenos, pero non son tontos. 

Non o son, de verdade: eu coñezo a un rapaz moi intelixente que estes días escribiu un pequeno traballo para a escola sobre un invento que el consideraba fundamental na historia da humanidade, e sobre o inventor do mesmo. A proposta  fixéranllela na clase de coñecemento do medio (é un neno de once anos que trata de coñecer o medio, tan só) e podía elixir unha chea de inventos; mesmo na clase tíñanselles citado a Leonardo, Pasteur, Edison ou Franklin como inventores; e a penicilina, o teléfono, incluso a roda. A elección do neno foi máis sinxela: o papel hixiénico.

Cando mo contaron, e despois do primeiro momento de sorpresa e incredulidade, entendín perfectamente o sabio da decisión. Con todo canto nos está a rodear nestes tempos, pode haber algo máis necesario que o papel hixiénico para sobrevivir?

PD. Curiosamente estes días andamos afogados polas inundacións provocadas por tanta auga seguida, e como nada é casualidade, o dicionario da RAE, di que os terreos que están ao pé do río e se inundan con frecuencia son bárcenas. Que cousas! Bárcenas, e estes días!

Así, os homes, todos: ti, eu, el.

Feitos da mesma materia que os soños,

Creo a Shakespeare se é que o leo.

Pecho os ollos no intento, mais non soño.

Estabamos, cando nenos, hoxe non.