Pantallas

A televisión acaba por atraer a nosa atención do mesmo xeito que a luz atrae ás avelaíñas. Non importa que non vaiamos obter ningún beneficio do tempo investido na súa contemplación. Dá o mesmo, imos mirala, pensando noutra cousa talvez, pero atendendo tamén ao que emiten. Até somos capaces de falar con ela, co aparello en si, e discursear sobre o que estamos a ver. As adiccións sométennos, e as preguizas que gozamos impídennos calquera movemento, incluído ese tan simple que consiste en alongar o brazo, coller o mando a distancia e pulsar un botón vermello.

Móbil, tableta, televisión. Pantallas. Máscaras para unha realidade que non desexamos ver; pero, quen se arrisca a perder o único acceso actual á cultura?

Nunca quedan bágoas que verquer

nos ollos desecados pola vida,

escapan sensacións, medra a atonía...

Na forma por finar do sentimento,

mollando a pel o bafo da tristeza,

que distantes as horas de emoción...

I

Nacendo en diferenzas vese errante

o aire que nos trae o desacougo

vén presto, sen razóns que o xustifiquen,

reclamo dos espazos interpostos.

O frío que nos dá ao non sentirnos

penétranos sen ter oposición

enchendo máis de nada este baleiro

xigante, por inmenso e non finito,

por ausente, tan ausente, a calor.

Perdéronse as palabras sen dicilas,

os tempos empurraron sen un plan,

fuxiron as miradas ao non vernos,

tan lonxe nos quedou o respirar.

Os días confundíronse en rutinas,

murcháronse as raíces sen dar flor.

Gozando na ilusión de crer gozar,

por non nos permitir o paso atrás.

II

E chega xa o resumo, a recensión,

dos libros mal escritos paso a paso,

da historia que deixamos sen contar,

das letras coas que se escribiu fracaso.

Apagan tenues chamas de penumbra,

extírpanse de vez máis dun porqué.

Privado así de luz, con calma e frío,

vén case sensación de placidez.

.