Zombis

Teño moito medo de tanto zombi. 

Andamos metidos de cabeza nun período claramente involutivo. Por un e outro lado vense signos de que nos obrigan a esculcar no pasado para volver a el coma se fose imprescindible escaparlle a estes tempos aciagos. Será pola miseria material (moita) e cultural (abonda) que nos invade, ou non, pero dáme que si,  polo que algúns queren que pensemos que o pasado foi mellor. As relacións laborais, a acumulación de capital, a intervención da relixión na vida diaria, a sanidade, a educación, os non nacidos... Todo nos leva a un século vinte que non alcanzamos a botar fóra.

As últimas, polo de agora, pois temo que non vaian ser derradeiras, témolas no eido da poesía: aparecen inéditos de Rosalía (aínda que non o sexan tanto), publican versos descoñecidos de Manuel María (por máis que algúns os coñezan e xa estean publicados) e cóntannos segredos de Celso Emilio Ferreiro (sen que esteamos certamente interesados en coñecelos). E todo isto en Galicia. Con razón xa nos avanzaba Risco (outro morto) que Galicia é un mundo. 

E agora, quen se atreve a ocuparse dos vivos? Pero non sei por que me alarmo tanto: estamos no tempo dos zombis, e posiblemente esta non deixe de ser unha mala película máis.

PD. Tranquiliza tamén saber que Monseñor Rouco, galego previsor como é, xa preparou cursos acelerados para fornecernos de solucionadores de posibles problemas.

Canto pesa e como fede ese pasado

de levalo toda a vida sobre dun.

Canto pesa

día a día

se escoitamos as obrigas que lle impón

ao ser común.

Como fede no favor

do que se serven os seus.

Canto pesa na pobreza,

na miseria,

sempre triste e tan cotíá.

Como fede nos que mandan,

nos que obrigan polo lucro,

dando medo co peor.

Canto fede e como pesa,

 dicía o morto Castelao.

.