Chover

Óese a chuvia petar nos cristais. É inverno e véñenme á cabeza costumes que tiña cando era pequeno. Lembro algunha noite de chuvia durmindo na cama que había no faiado e sentindo como petaba a auga en tellas que, polos seus ocos, deixaban zoar ao vento. Días felices, de casa ocupada, de noites excepcionais nas que se desfacía o cotián. Agora, estes días de temporal, de despertar de noite, aproveito para taparme ben, deixando pouco máis que a fronte por fóra das mantas e intento non quedar durmido de contado, para poder escoitar o ruído do vento e a forza da chuvia contra os cristais da galería. E unha sensación de pracer parece que me envolve, levándome a encollerme e a facerme diminuto (é un dicir) nunha cama que desexo tan grande coma a da infancia.

Por cada gota de chuvia

por cada pinga que molla

cóntase un bico de auga

polo que agardan as follas

As árbores deixan as pólas

para bañarse co vento

póla a póla, folla a folla

a auga dálles contento.

As pingueiras dos tellados

de augas claras nas pozas

fanlle cortinas ao aire

xogando porque se esconda.

Atopándose ao abrigo

gozar por un ver chover

é cousa ben natural

que proporciona pracer

Cando parece que escampa

cando deixa de chover

as gotas que un ve caer

son as que se ían perder.

.