Ribeira

O paseo do día tocoulle á ribeira. É un paseo curto; pero, moi agradable. A visión do mar, da súa traquilidade, e o poder desfrutar de carreiros para o paso, máis que camiños, leva a que o pouco ruído proveña da monotonía do mar empeñado en retirarse da area unha e outra vez, mentres a auga volve anegar o aínda mollado, coma se non se dese decidido a facer unha elección única. Igual ca nós, que demoramos o paso conscientes de que non convén apurar as copas cando un quere saciarse de  tódolos sabores do viño.

A chegada ao peirao, a vista do novo pantalán (agora non queda un porto, por pequeno que sexa, que se poida librar dos pantaláns) e mesmo a pequena alameda que o mira, convidan a unha ralentización da marcha. Hai lanchas, poucas, que seguen co amarre tradicional, e que agora, coa marea baixa, descansan en posturas inverosímiles sobre a area enfangada próxima ao muro. Son de cores alegres, e parecen novas á primeira ollada, aínda que, con algo de atención, rematamos véndolles as pegadas  do mar nas súas madeiras. As primeiras que aparecen son dúas barquiñas xeitosas, moi próximas, que leván por nome TOMAS; e resulta raro, pois a maioría prefire os femininos. Para corroboralo vexo ao pouco, case ao lado dos outros, un bote con ANA CRISTINA en letras brancas soibre o fondo azul da táboa. Un pouco máis lonxe está  un enorme gaseiro de cinco depósitos de cor crema, que leva amarrado no estaleiro xa meses, creo. É grande, mais a distancia non me deixa coñecer o seu nome. 

Aquí, coma en calquera sito, unha simple ollada permite explicar o capitalismo: uns teñen enormes gaseiros;  moitos, coma min, non teñen barco; algúns, coma  Tomás, teñen dous, pero pequenos; e tamén outras persoas, coma Ana e Cristina, teñen un só para compartiren. O mundo está diante de nós. Só temos que velo cos ollos abertos.

A Ribeira

Paseei pola ribeira

na procura de descanso

a compaña dábaa López

indo ao trote ou paso canso.

El debe verse algo vello,

como me vexo eu a min,

e pasear ás carreiras

non o temos como fin.

A ribeira é a nosa praia

o lugar que nos convén

pola auga, pola area,

por todo canto contén.

Non collemos unha ameixa,

nin tampouco berberechos,

pero movemos as cunchas

e mirámoslles os bechos.

De vez en cando unha pedra

arrebolámoslla ao mar,

e de voar algún pau

será o can quen o ha buscar.

Facémolo como escusa

para que poida nadar,

se non hai razóns de peso

López non se quer mollar!

De pequeno, na ribeira

mariscador quixen ser:

andeina con miña nai

para os seus froitos obter.

Do pouco que eu recollía

a pesar de traballar

case se me parecía

que andaba a arar polo mar.

Con sachos máis ben pequenos

e con paxes ou caldeiros

carneiros, machos e ameixas

collíanse por milleiros.

Eran costas produtivas

coidadas polo cariño

de xentes que ata nas casas

vían ao mar de veciño.

Botábase man da praia,

para facer máis salario

axudaban uns e outros,

con traballo solidario.

Iso pasou hai ben tempo,

pero no mesmo lugar,

ese que a día de hoxe

visito por pasear.