Urbes

Vivir na cidade ten moitas vantaxes. Son tantas que non é necesario que me estenda nelas.

Lembro unha vez que eu fun, hai tempo, e no acceso tiñan un atasco. Eu non me cabreei, non tiven apuro, nin pitei e por suposto que non mirei mal aos outros condutores. Eu saquei daquilo un instante de proveito. Un instante moi grande. Dediquei todo o tempo a buscarlle o lado positivo.

Porque o ten, non?

Busquei perdido o nome da cordura,

sentín queixoso o mal que nos apreta,

andei silente con pasos malfadados,

oín calado remorsos doutros tempos

véndome no espello dos teus ollos.

Vivín parado no desexo da paixón,

matei desperto os soños a coidar,

durmín ferido en dor de non saber,

levei cansado ardores por medrar

sentíndome no ton do teu alento.

Sabéndome frugal en canto entrego,

encóntrome lonxano nas conversas

e vólvome  maior con moito menos

e ensínome incompleto como norma:

nótome nas marcas da túa pel.

Por que non acougamos no pracer?,

por que non damos xuntos vez ao gozo?

Derrotados, vencidos pouco a pouco,

confundidos, quizais, nunha victoria

mal gañada e mal perdida por amor.

.