Idiotismo (2)

Un amigo meu, ao que me quero parecer cando sexa maior, vive nunha certa harmonía coa natureza. É así que sempre hai animais por onde anda, e historias que contar a quen o escoite. A última que viviu vai sobre unha ovella á que lle custaba moito parir e, cando xa daban por perdidas ovella e cría, pariu un añiño precioso. Só un, pero grande. A madre, o primeiro que fixo, foi botar a correr e deixar ao fillo plantado. Nada de amor materno-filial, nada. Nin unha mísera lambetada de recoñecemento. Cando, despois de limpar un pouquiño á cría, tentaron levarlla á nai de novo, para que lle baixase o leite, fracaso total,  á ovelliña nin vela. Non a recoñecía como súa.

El dálle agora o biberón, unhas tres veces ao día, e o año confúndeo coa  súa mai. Abandoa o rabaño (son varias as ovellas con crías que tén), e ségueo a onde vaia. Cando están na corte, ela sae, soa, para a última toma.

-Pero ti chámala...- díxenlle.
-Si, claro.
-Puxécheslle nome?
-Non, nome non. Dígolle meeeee, meeee. Pero suave, eh!

E moito nos rimos todos cando o contaba!

Resúltame difícil de aceptar que esto tamén sexa  o idiotismo da vida rural.

Non hai pega sen mancha negra.
                           Refrán popular.

Cando andaba pola horta

estiven mirando as pegas,

parecían, polas manchas,

pouco brancas, máis ben negras.

Son paxaros moi curiosos

con tamaños aceptables,

arrogantes, vocingleiros,

de maneiras pouco amables.

Abúrreas tanto voar

que paran de vez en cando

nunha árbore, nun muro

ou no chan, se van andando.

Onde están fanse notar

disfrutando dos ruídos

e das voces rebuldeiras.

Son paxaros destemidos.

Sempre por cerca dos homes

as casas han visitar

indo en grupo, nunca soas

porque lles gusta falar.

Se lles falas ti tamén

contigo poden estar

libremente, como amigas,

que así te van aprezar.

De faltárenche ouro e brillos

dillo ás pegas rebuldás,

ao mellor están nos niños

que che teñen nas ventás.

Marchou voando á dereita

a última pega que vin,

deixando un sitio na esquerda

que me quedou para min.

Cando vexas pasar unha

míraa ben, que non che importe,

as pegas só son paxaros,

non son boa ou mala sorte.

.