Callos

Gústame o mar, non o nego.

Nin me imaxino vivindo nunha zona á que non cheguen gaivotas (sen contar ás dos vertedoiros). E a súa beleza paréceme maior en días de temporal coma o que estamos a ter estes días.

Nunha primavera pasada, paramos para tomar algo, antes de xantar, nun bar con vistas a unha praia na que a auga do mar combatía ferozmente coa do dioivo que estaba a caer naquel momento.

Pedimos os viños e botámoslle un ollo a pizarra coas tapas quentiñas que se ofertaban.

Outro cliente, supoñemos habitual, pregunta:

-Hai callos, Lolo?

O tal Lolo, o camareiro, mira levemente, e de esguello, as súas mans, mentras contesta suave:

-Haber, hainos, pero miña nai non os fixo.

Nin que dicir tén que nós non pedimos callos. E o tempo aconsellábaos.

Bater ovos contén ritmos

contaxiosos, recurrentes.

É un concerto dirixido

que comeza polas cascas

a romperse contra os pratos,

obertura musical

de importantes percusións.

Logo hai aire de desdén

co que alonxan eses restos,

cal mandado

que se dá desde un atril.

Unha vez que ves o garfo

nos tres dedos

é outro ritmo musical,

leva pulsos de inventor coordinado,

soliloquios ascendentes,

sobre pratos inclinados

nesa clave que se achega

ata un punto que din neve

acadado nunha volta

dada ao prato sen que caian

nubes brancas delicadas,

e remata a partitura.

E non é o  fin.

.