Socioloxía

17 de xaneiro de 2011. Hoxe é o día máis triste do ano. Acábano de dicir no telediario. No da Sexta, ás vinte vinte e tres exactamente. Estudo sociolóxico importante e serio. Seica é porque empezan a chegar as facturas da tarxeta de crédito, o tempo é frío (non sei se no hemisferio sur será frío tamén, ou se eles entristecen outro día), e por riba, a estas alturas de xaneiro, un xa se decata de que os plans que había para o 2011 van ir a pique, polo que de cambio nada. Se lle cadra, inda cambian para peor.

A min estas cousas gústanme, paréceme bárbaro que se fagan informes deste tipo, que haxa empresas que cobren por estudos de campo, por facer análises, tirar conclusións, publicalas… É unha maneira fabulosa de combater a crise, de crear postos de traballo, de mellorar o IDH,  de facer I+D+i ... De liala parda, resumindo.

E aínda seguen a vender fume.

Falando outra vez dos fumes, que vai pasar cos arenques?, e co queixo de san simón? Vaia desastre!

Ah, vou estar atento por se era certo o do día triste, de ser así, presinto para min un ano insuperable (Estou decidido a non estar nada triste cada dezasete de xaneiro para poder choutar de ledicia un día tras doutro).

Era mentira. Só pasaron quince días e xa estiven máis triste que o día dezasete, que me acordo. Xa mo parecía. Moito falar, moito falar, pero nada.

Digo amor, e só me sae tristeza,

tristeza a fluír leda en cada poro,

recordo dun pasado tan fermoso

vivido con derroche e corazón.

Penso amor sincero, e teño nada,

inútil coma todo o que un non tén,

que perde, sen sabelo, cada día,

que sabe que non tén cando o perdeu.

Recordo o teu amor, e hai desexo.

Como alimento parco, que dá fame,

evoco unha paixón que me devora

e morro nun amor que rematou.