Primavera

 Na estación da primavera entra de vez en cando o tren do frío. Así, pasear pola horta volve recordar ese vento xélido, de inverno duro, que deixa os pómulos con pel tirante e fai que as mans busquen resgardo nos petos. Son pouco días, pero son días fermosos porque nos deixan ver o coñecido baixo ángulos distintos. A curiosidade, innata en min para todo aquilo que me interesa, obrígame a estarlle agradecido a estes días regalados para romper as bonitas monotonías do tempo das flores.

Corazón

É modestia aniñarte polos cotos,

ou que andes entre as herbas arrastrado,

se chegas a poñerte colorado

tórnaste froito dos que fan devotos.

Encanto da pequena redondez,

elegancia paisana no teu porte

saíndo de entre as follas, cando hai sorte,

flores tras flores, unha e outra vez.

Polas restras xa furado, en altura,

magoado, sangue dás de corazón,

maduro, querido froito sen cura.

Exquisito, o sabor é evocación,

único e persistente. Se nos dura

na memoria, é por ser un careixón.

.