Fe

Din que a fe move montañas. Eu oíno, e lino por aí, non lembro onde, pero máis dunha vez, seguro. Agora cada vez que se fala de montañas, eu acórdome da fe. Tamén con eso de se a montaña non vai a Mahoma, Mahoma irá á montaña. Incluso vin a película de O home que subiu a unha cuíña e baixou unha montaña, por se era cuestión de fe tal cambio, pero non. Tamén fun ás Médulas, mais dixéronme que os que cambiaran as cousas de sitio, as montañas, foran os romanos, e non fora pola fe, senón polo ouro que había nelas.

Ultimamente ando a mirar pola zona das Pontes, porque alí, agora, hai unha montaña máis grande do que nunca houbo. É noviña do trinque, de pouquiños anos. Fun por se alí, como queda no camiño de Vilalba, collendo á man dereita (á dereita, eh!), e xa se sabe, coa influencia do cardeal, era realmente cousa de moita fe. Pois tampouco. Era causa do carbón da mina; en realidade era a escombreira, a cousa máis alonxada da espiritualidade que un pode imaxinar. E estou decepcionado.

Moverá montañas realmente?

Ontas, natos, sonta, tanos, tosna, nasto, tasno...

Escapáronse as letras dunhas notas,

Fugadas por perderen o sentido,

E uníronse moi tolas por ser santo

Aplicándose en modo decidido

A un ex-papa neste intre xa difunto.

Palabra recollida por prelados

Que, co palio, atárona ben curta,

Protexéndoa con báculos aos lados.

Tendo santo elixido de antemán

Os miragres habían ser chegados,

Por correo con letra feita á man.

El obrou o seu miragre, como non,

Resolveuno con mostras de valía

Á monxiña resolveulle o parkinsón

Dándolle a mellor caligrafía

Nas cartas que escribía para el,

Garantíndolle así que a axudaría.

Na loita a superar a adversidade.

Santo ben curioso este que vén

Que tendo nel poder de santidade

Precisa boa letra pra ler ben.

As cousas celestiales non sorprenden

Sabéndose o difícil dos divinos

En mentes terreais coma estas nosas

Perdidas normalmente en desatinos

Ingratos, nin vemos as axudas

Que prestan os prelados efusivos

Con cálidos repartos amorosos

En caso de nos veren pouco esquivos.

Pastores dunha terra sen ovellas,

Non queren converternos en borregos

Só buscan para nós a salvación,

Enchéndonos de luz os ollos cegos

Que non volven a ver, tan deslumbrados

Por todo canto dá ter moita fe.

Pregándolle extasiados ao futuro

Liberados dun mundo, que un non ve,

Con males, con pecado e sen perdón,

Remata cada rezo un abofé.

.