Noces

Xa empecei a recoller algunhas noces. Saben ben. Non teñen nada que ver co que serán dentro dun par de meses, cando estean secas. Nin nos aromas, nin nos sabores; e tamén hai unha boa diferencia en como quedan os dedos, porque agora, ao quitarlles a pel para deixar branca e núa a carne vexetal, parte dos aceites veñen a nós, e o sentido do tacto revitaliza, facendo que a expresión a flor de pel teña aquí un certo sentido.

Como contrapartida, porque sempre debe haber algo que nos preocupe, vexo a nogueira rara, con poucas follas vizosas, e tirando cara ao seco e murcho, destacando no conxunto  pobre as manchas verdes das noces aínda non caídas.

É raro esto e, coma noutras cousas, seguro que a culpa tena o cambio climático. Para asegurarme busquei información, sobre todo por tranquilizarme; así atopei a voz pragmática do Global Adaptation Institute. Como relaxa saber que Aznar preside o seu consello asesor! Non hai fallo. Estamos en boas mans. Xa poden as nogueiras secaren todas, porque de cambio climático nada de nada...

Onde loitamos co tempo

perdendo nel forza e folgo?

Cales horas é que sobran

por levarnos a alegría?

Ilusión, vaidades, fe

nas derrotas acadadas

hoxe murchas coma nós.

Estadeas e relente.

Querer e non poder

a vida a medias

no esforzo perseguido

tras da gloria.

Quedarse resignado

é rendición

gañando por derrota

humillación.