La Coz de G de cando en vez confirma as nosas sospeitas.
Somos un pobo tranquilo, pacífico e acomodado. Tanto nos dá como
tanto nos tén. Mesmo nos actos máis penosos somos quen de argallar
unhas farras (véxase o recente caso do día do enterro de don
Manuel, e o convite do prócer coruñés aos seus correlixionarios
madrileños) ou, se se tercia, cambiar un fermoso día de excursión
turística á comunidade asturiana limítrofe, por unha boa misa na
praza do Obradoiro, por don Manuel, claro!, tal e como fixeron uns en
Lugo (a outra alternativa era volver para a casa despois de terse
erguido ás sete da mañá, e como que non, vaia): xa había quen
avisaba desto aló polo século XIX, preguntándose se a gaita ría
ou choraba. Vai ser que cando chora faino coa risa, e se ri, é por
non chorar.
Que os autobuses para ir ao funeral de d. M. os pague a
Xunta, é xa outro cantar.
Lenzos de muralla e
máis ruelas
traen os eventos do
pasado,
vividos, ilusión do
recordado,
nun campo que se
fixo con estrelas.
Igrexas, prazas,
torre, saeteira
revoa unha palabra
en cada fenda
uníndose a formar
a súa lenda
fermosa, tan antiga
e duradeira!
Historias de camiños
imposibles
relatos de viaxeiros
navegantes,
perdóns de ata
pecados invisibles,
fogar de forasteiros
e habitantes.
Na luz e voz daquel que
sabe vela
cidade singular é
Compostela.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário