Compostela

As cidades son fermosas cando se viven cunha certa emoción, celebrando cada detalle, observando polo miúdo algúns dos moitos segredos gardados polas pedras centenarias e parándose o necesario para unha mirada descansada. Sitios polos que un pasou, espazos percorridos a diario sen atención, transfórmanse noutros lugares só por efecto do aprezo que poñemos nas olladas, pola calor coas que os describimos ou grazas ao coidado co que tratamos de aprehender o observado. Lembro, de hai ben anos, unha sentencia lapidaria, destas das que somos moi afeitos a facer algúns dos que pecamos de soberbia. Ensinar o que é doutro, pouca fachenda é. Hoxe, máis sabido -por vello-, entendo que ensinar algo con gusto, ademais de facelo propio, contaxia aos demais a fachenda necesaria para intentar saber a historia dun, o que vén sendo sabernos nós mesmos, quen somos e a onde nos queren levar.

Un día así, en Compostela, só podía rematar cun paseo polos tellados da catedral. Que esa estancia nas alturas tivese ademais a compaña da lúa, era esperable. Que máis daba que aínda non fosen as seis da tarde: as torres da catedral e os tellados eran o marco perfecto para a lúa chea dunha soleada tarde do mes de xaneiro.

Regaláronme un pichel

co gallo do aniversario

mais non lle botei o aceite

por non velo necesario.

O pichel só está de adorno

aínda que queira outro uso

adorno que ninguén mira

neste tempo tan confuso.

Agora que xa vou vello

eu tamén quedo en pichel

só me queda aparentar

tan estéril coma el.

.