Cata

Cata a cegas

Os asuntos da memoria son un tanto revirados, van e veñen, ao seu, coma se un non fose dono do pensamento para chamalos ou gardalos en función da conveniencia. Hai anos oínlle contar a meu avó sobre unha discusión de patrón. Un dos convidados fachendeaba de ser un gran experto na arte de beber brandy, sendo quen a recoñecer polo sabor entre numerosas marcas. Dado que na casa había tres distintas (estaban de festas e aínda no primeiro día) decidiron comprobalo e serviron tres copas cunha cantidade aproximada de licor en cada unha. O convidado probou coidadosamente, e con tempo, cada unha delas ata emitir o veredicto final, poñendo unha botella ao lado de cada copa. Só acertou nunha, na botella que contiña o líquido servido en tódalas copas. En todas o mesmo. Imaxino tamén o rostro e a carraxe do apostador ao verse en tal trance, aínda que diso pouco me contaran.

A semana pasada probei o sabor da auga dunha desas xerras que din que melloran a calidade  da auga da billa. Había que comparala coa das botellas de auga mineral e a propia da billa tal e como chega á casa. Todas coa mesma temperatura e todas no mesmo tipo de vaso. Probeinas. Elixín unha e acertei a dicir onde había a auga da xerra. A verdade é que non estaba nos tres vasos, estaba en dous só, e eu errei de medio a medio nos outros dous. Só había auga mineral, que eu dixen que era da traída, e outro máis da xerra, que me soubo ben distinto do que tiña a mesma auga.

Por consolarme, por aquilo que sempre digo da autoestima, penso que é posible que todo estea onde se pon. A fama, o sabor, o mérito. O interese.

Con estas catas das que falo, cando penso nas eleccións galegas que están a caer, xa estou vendo as diferentes listas que teñen as distintas políticas e que eu debería diferenciar.

Ou non? Porque mira que se nos fan o mesmo que meu avó fixo co brandy...

Vivimos case lonxe deste soño

mergullados, sen querelo, no fastío;

acabados, sen comezos que nos chamen,

e perdidos, moi perdidos, de interés.

.