Españolizando

Casualidade ou non, os galegos non facemos máis que atoparnos, vaiamos a onde vaiamos.

O día da hispanidade, á primeira hora da mañá, andabamos nós por Madrid, no metro, indo cara á Porta de Toledo, aproveitando o tempo para ir despertando paulatinamente a fin de enfrontar o día. Ao pouco óese no vagón un discreto “perdonen, voy a recitarles una poesía, con su permiso”. Nin que dicir tén que abrimos os ollos e prestamos atención  a fin de gozar dun momento especial dentro da rutina da viaxe. “Es de Rosalía de Castro, y se titula Negra sombra”. A elección non podía ser mellor. Apetecía oír no metro madrileño, o doce de outubro, un poema grandioso en galego.

Cuando pienso que te has ido

negra sombra que me asombras

al pie de mi cabecera

vuelves haciéndome burla...

E así seguiu. Eu, abraiado, quedei coa cara de tonto que teño máis veces das que quero, e botei a man ao peto para coller as moedas que xa pedía e ninguén daba.

-¿Eres gallego? -a pregunta caía de caixón: quen lle daría nada senón un galego?

-Si. Sono.

-Eu tamén!

-Home, e por que non a recitaches en galego?

-Es que si se la digo en gallego, no me la entienden...

Despois, tomando café, lembramos que a estación na que se subira fora Núñez de Balboa. Un conquistador e un día da hispanidade: nin Rosalía  resistiu! 

E se un día o poeta enmudecese

E falasen só as obras máis impías

Se as voces se perdesen sen oídos

Formados no interese da harmonía

No desterro do tempo da palabra

De ser forzada a vida noutras vías

Só pido das presenzas do pasado

Que salvan dos estados de agonía.

.