Pechados

As augas da prensa andan avoltas coa casa real, coa cidade da cultura (ben coñecida como "LaCdC"), cos raposos a coidar os galiñeiros, coa xente preguiceira que non sabe poñerse traballar para poder crear emprego dunha vez, coas colas enormes nas administracións de lotarías, co esgotamento do número 111111...; con tantos asuntos atraíntes que case non lembramos a que ule o aire do exterior, como molla a chuvia destes días ou como o mesmo vento é capaz de darnos o empurrón necesario para tirar adiante.

Somos coma árbores, e agora estamos ocupados en prepararnos para un longo letargo invernal, sen decatármonos que a invernía xa vén durando demais.


Nota.- Non falo das eleccións porque non estou recuperado do pasmo de ler a entrevista de El País a Rosa Díez.

A noite sempre vén cunha partida,

espazos que se agrandan por demais.

Silencios,

para os ocos que nos nacen

en lugares aos que non imos mirar.

Non saias.

Non saias contra a noite

se nos chega sen chamala.

Non vaias irte lonxe

do que ti es.

Non perdas nin un día coa súa luz,

que os ecos son destinos que se viven

evocando os recordos de soñar.

.