Firmeza

Si. Recoñézome persoa con criterio un tanto voluble, ou volátil, que non sei. Tomo decisións moi meditadas, pensando incluso nas consecuencias, e despois, convencido como estou, non volvo pensar no asunto ata o momento decisivo. E, claro, onde dixen digo, acabo dicindo diego ou o que sexa preciso.

Vin o debate, e iso que sabía claramente que non o ía ver, que non merecía a pena, e que, se o vía, acabaría arrepentíndome. Vino, e acertei en todo o anterior.

Por consolarme, estou a repetirme desde onte a estas horas: “de sabios é rectificar”.

Por eso da autoestima, xa se sabe.

O vento fúndese no gris do inverno.

Sons con desacougo e frío metal

nas árbores que escapan e que deixan

espida unha apariencia de esqueletos

duros, moi magoados e insensibles.

Hai verdes permanentes case opacos,

resignados a tempos decadentes;

a chuvia cantareira dos tellados

perde o ton de apurada por caer,

por deixar ao fin, tras si, no desconsolo,

o vento posesivo que a persegue,

o amante ditador voluntarioso

que propicia nos abrigos a atopar

o azar da tempestade en terra firme.

Ver un ceo tan de chumbo, inclemente

coma ese deus que din que habita nel,

esmagando o seu peso o noso ser

sen deixar que apareza unha regaña,

un escape improvisado para o sol.

O esforzo, na noite, ha vir da mente

a inventar algún astro artificial

co favor dese demo que nós temos

pra soñar libremente o imposible

transformando os invernos en veráns.

.