Voda

Ando a mirar as noticias no tempo de descanso deste entroido soleado e chámame a atención o desperdicio de tempo adicado á sinxela e discreta voda da familia riquísima. Canso na rutina de lerlle os titulares que me sobran para acadar máis da información que quero ter. En realidade xa me daba por satisifeito co que contaron no telediario do mediodía, só co que vía, pois escoitar, non escoitei nada.

Gustáronme máis as vodas do día da Candelaria, por seren tantas e tan variadas. Sempre me fixo graza que os paxariños precisasen de formalidades humanas para poder procrearen, e fosen quen de porse de acordo para celebralas todas o mesmo día; así que a miña disposición estivo sempre a favor de crer aos que me contaban as historias das súas vodas, e mesmo das celebracións posteriores. 

E agora sei de certo que non, non hai vodas coma as do ceo!

Canta o carrizo contento

porque presente o verán,

lévalle a canción o vento

traéndolle o sol e o pan.

Sábese comprometido,

por ser paxaro cantor,

con agradar aos amigos,

con dar o trino mellor.

Humilde como se ve

ha gozar de mil maneiras,

ata as espiñas lle gustan

cando o gardan nas silveiras.

Ruidoso no seu canto,

amigable por veciño,

diminuto por tamaño

compañeiro no camiño.

O carrizo é pitorrei

des que á aguia gañou:

índolle baixo das as

foi quen máis alto voou.

Sempre máis dun niño feito

para estar ben abrigado,

por iso lles pon de porta

o que parece un furado.

En cada niño un amor

e a todos lles dá coidado,

defende o seu territorio

no papel de namorado.

Cando se vai revoando

nunca se pode marchar,

as forzas vánselle axiña

e precisa descansar.

Non é paxaro fermoso,

non destaca o seu cantar,

a súa felicidade?

Ser libre: voar e andar.

.