Estes
días nos que aínda quedan algúns a falar de Tàpies, eu vexo máis
claras as miñas limitacións. Ollando os seus cadros, vendo as
imaxes deles, mellor dito, pois ver nunca vin ningún dos orixinais,
non atopo esa excelencia que os libros e os críticos de arte din que
posúe. Moitas persoas arrastramos con nós a lousa de non entender o
que vemos. A min pásame, e nótoo máis coa arte contemporánea. A
beleza que gardan a maior parte das obras faise esquiva, segue
agachada e, por máis que mire, non acado a vela.
Se
algún consolo atopo é o saber que esto non só me pasa a
min. Noticias coma a aparición dunha segunda Mona Lisa, no cuarto
dos trastes do Prado, veñen a confirmar que as cousas non son o que
poden parecer, incluso aos ollos de grandes expertos e reputados
profesionais, aínda que nelas andase a man dun xenio coma Leonardo.
Queremos aferrarnos
ao pasado,
Buscadores tenaces
da alegría,
Imaxe de papel,
fotografía,
Feita instante,
fugaz, mais desexado.
Evocador edén no
que nos vemos,
De modo que, cando o
precisamos,
Escusa ao corazón
lle presentamos
Podendo ollar aquelo
que queremos.
É necio o corazón
comprometido
En adorar o tempo
xa acabado
Gastando, pois, amor
no xa perdido,
Queimándose en amar
o rematado,
Soñando obter
futuro do vivido,
Matando mal a risa
no chorado.
.
Estoy totalmente de acuerdo. Yo sí asistí a una retrospectiva de Tàpies que abarcaba un período de 50 años. Mi desconcierto fue total al comprobar que, al contrario de grandes genios como Dalí o Picasso,no existía evolución. Pintó lo mismo de principio a fin. Un felpudo con un número pintado en blanco parecía reirse de los que por allí pasábamos.A lo mejor se nos tacha de ignorantes, pero, Antón, lo que está claro es que en el arte, como en otros aspectos de la vida,el que tiene padrinos se bautiza.
ResponderEliminarTus poemas, preciosos.
Falar de el padrino a min tráeme á memoria a al pacino, posiblemente polas vogais da palabra, ou polas mafias, non o teño claro.
ResponderEliminarTamén lin, e non sei por que o lembro agora que Xabier Castro, director de PEN Galicia, escribía textualmente: "Quedo atónito!! +de 120000 euros costa "manter" a Fund. Rosalía de Castro. 50000, só pra xerenta... e ata lle sacan cartos á maltrecha USC."
Imaxino que con todo iso pódese chegar incluso a facer comuñóns, vodas e mesmo funerais, non só bautizos. É o que hai!