Amargura

BautistaÁlvarez escribe unha carta sobre os que se foron do BNG. A carta, unha verdadeira epístola dun cura en éxtase vingativo, é fiel ao pé da letra ao catecismo nacionalista que se estudaba nos tempos das memorias de Balbino, cando no país había algo máis de media ducia de persoas que sabían o que eran a maseira ou o mulime. Ademais, afundíndose nos tempos idos como exemplo, tráenos á igrexa a entrar en Roma brandindo a cruz do nazareno, tan alta coma a doutrina do bispo de Alcalá e enfrontando a quen haxa que enfrontar. E a parroquia aplaude contenta. Poucos, pero ben levados. Xusto o necesario para realizar a travesía do deserto electoral que lles agarda, pero confortados como corresponde con este maná celestial gañado antonte nas trincheiras antifranquistas, das que algúns seguen teimando por saír, máis sen dárense decidido. Non teñen o perigo, menos mal, de topar polo camiño co becerro de ouro, porque ese xa o roubaron hai dous días os dos bancos, pero non vaia ser que acaben escornándose se o vento dos versos de Manuel Antonio que queda con eles perde rumbo e colle direccións encontradas, porque no mar, que tamén os acompañaba, xa nin barcos quedan.

Morre a cada pouco a nosa alma,

mátana en impíos pensamentos,

lévana a apagarse ensumida,

triste,

decepción mortal mal asumida.

Os anos a traernos amarguras

por darnos, no profundo, pesadumes,

angustias leadas no sufrir

pranto,

que conforma un xeito de vivir.

.