Corvos II

Nós tamén somos corvos. Fun quen a velo estes días lendo a prensa e sorprendéndome con noticias que me chamaron a atención non por inusuais, lamentablemente, si polo frecuentes que se fan nestes tempos. Os lugares eran Huércal Overa, en Almería, onde quitaron as letras do nome do seu teatro, porque poñía Rafael Alberti, e non vendía, o que sen dúbida é unha razón de peso, de euro, vaia, fundamental nestes días. Probablemente barallen entre outros o nome de J. K. Rowling para substituílo, ou talvez Botín, a pesar de que A. Ortega venda máis; noutro concello, nun pobo perdido por eses ermos manchegos nun lugar que ten grande o nome, Villamayor de Calatrava, fan coma o xastre valente e limpan tres dun golpe: dous pablos e un enrique, a eles -polo menos ao alcalde- os nomes de P. Neruda e P. Iglesias non lles din nada, e Tierno Galván menos; como xa escolleron La Roja para culto nome de praza popular, eu proporía que se pasasen tamén aos josé maría, Pemán e Aznar, por exemplo, que dan boas fachadas e moito que falar.

Cronoloxicamente, a primeira destas teimas foi cunha tal Pilar Bardem, en Sevilla, aínda que neste caso o asunto xa viña de atrás, seica, pois o alcalde ata o incluíu no programa electoral, non sei exactamente en que parte do programa, se no impreso ou no real, pero levar levábao. Como é nun barrio periférico, así, daquela maneira, deixemos que lle poñan o que queiran, que está ben.

Ao que ía, somos corvos, e por máis que o intentemos, non ha quedar de nós nin unha simple pegada. E agardaremos os anos que sexan necesarios.

Nota.- E sendo xentes de condición austera, non habería ninguén que avisase de que todos estes cambios orixinan gastos?

Outra nota.- Días atrás  moitas persoas lembraron a Miguel Hernández, polo aniversario da súa morte. Ninguén se acorda xa dos nomes dos que axudaron a matalo. Corvos.

A nota que non querería poñer.- Pariu a avoa

A

LÍ

CO

LAN

ME

Será o orballo,

será a xeada,

o meu corazón,

o teu,

sen ver o abrente,

non canta nada.

Non hai olladas,

todo te aparta,

lonxe as apertas

con tristes días,

tan desolados

que se nos atan

moi mal os lazos…

Miro os teus ollos...

Non vexo o brillo,

non me iluminas,

candea que guías

para a tristeza,

CARA ÁS ESCURAS MELANCOLÍAS.

.