Transporte

Galicia é un lugar diferente. Si. E o seu sistema de transporte, tamén. Non por nada tardaron un mundo os romanos en conquistar esta terra. Non foi unha cuestión de batallas, de liortas ou de afouteza. Foi, sinxelamente un problema de infraestruturas, de pontes en concreto. Parados ao pé do río, os lexionarios romanos esquecían o deber de facer as pontes correspondentes, e así lles foi: unha chea de anos agardando que lles deixásemos as terras para eles. Despois, moita Lucus e moita Brigantium, pero as calzadas feitas unha calamidade. Como ser quen a conseguir unhas boas vías nun lugar de tanta auga e tantas herbas, onde mesmo as pedras acaban dando vexetación? Os bárbaros que viñeron despois, nada axudaron, tampouco o interese era moito, a eles abondáballes con montar a cabalo e non saír moito dos límites. Entre o feudalismo e a relixión, só se necesitou o camiño de Santiago, e ese para facer a pé. Por se acaso se desen celos, á costa tamén a pé, a Teixido ou a Fisterra, bos carreiros e malos camiños. A ilustración só nos tocou para loitar e para facer os pazos da xente de ben, e as obras deixáronselles aos de Castela: por auga e por terra.

Como a historia é aburrida, pasámola e pensamos no de agora. AVE? Non, xa nos din os cataláns que temos percebes, que saben mellor, aínda que farten menos. Estradas? Autoestradas de pago e caras, con pozas e parches, para que a xente non as vexa demasiado elegantes para a nosa terra. Por aire non nos queixamos, varios miniaeroportos para un país de carreiros, e en Portugal temos Porto. Ben mirado, portos tamén temos nós, e moitos, enormes e sen nada, e un fronte doutro na Coruña, pero sen accesos terrestres axeitados, como cómpre.

Con todo o anterior, nun país tan atlético e deportista coma o noso, pode haber alguén que non entenda que os políticos vaian en coche oficial ao ximnasio? Ou que os alcaldes manteñan a forma física, indo á piscina, con chofer a cargo do erario público? Pura lóxica, cos camiños que temos quen se atreve a meter o coche propio a transportarnos dun lado a outro?

Se un día aquí viñese un extravío

levando o que gardamos de memoria

eu só reclamarei a nosa historia

deixando irse o demais. Auga no río.

A historia que fixemos desde o frío

buscando en cada abrazo algo de gloria

nacente na calor máis decisoria

con gotas de paixón. Cal desvarío.

Sabendo da vellez declinatoria

revivo agradecido o rechouchío

da xuventude feita con euforia

aberta como vela de navío

izada da maneira máis notoria

servíndolle ao amor campo novío.

.