Pan

Os anos acaban mitificando o pasado, facéndoo un pouco máis importante do real, máis irrepetible do que tiñamos conciencia e máis querido do que o foi no seu momento, talvez. Volver das festas de verán a pé tiña un encanto feliz que lle proporcionaban as persoas coas que un andaba, e os seus logros amorosos, enormes xornada tras xornada. Nese tempo non recordo moito de ter falado das orquestras que amenizaban a noite, por máis que houbese unhas que gustaban máis ca outras, e mesmo que algunha xa se permitía o atrevemento de tocar pezas en galego ou de Galicia. Falabamos de rapazas, de ligues e de rexeitamentos, que tamén os había, namentres o camiño de volta se facía cada vez máis curto. Era estraño que nese percorrido non atopasemos algunha panadería na que xa estivesen a cocer o pan do día seguinte. E alí había un arrecendo inconfundible, gorentoso, evocador dun manxar suculento, especialmente apetecible para os que, nenos de aldea, sabiamos ben como é imposible de ter só nas mans o quente pan acabado de cocer. Lóxico así que en ocasións, e se as horas tardías da nosa volta o permitían, acabasemos andando parte do camiño de regreso acompañados de bocados a un quente e mol pan do país.

Afortunado podo seguir sendo, aínda, ao ter que pasar a diario, agora cara ao traballo, por diante dunha das panaderías que non esqueceron as fórmulas de cocer, e que para min fai un pan notablemente mellor que panaderías incluídas dentro das dez destacadas polo ABC, nesa listaxe que pretende abranguer a todo o estado español. Grazas ao olor, aos aromas que  entran no coche cando me aproximo, nas frescas horas da mañá,  son quen de imaxinar que o traballo mesmo ao que vou é a sobremesa da festa diaria que disfruto. 

Merquei tres versos que hoxe van resesos

Merqueinos polos brillos que posuían

Expostos como estaban ás miradas

Tan tenros no interior se presumían

Por darme un cerne mol case caricia.

Merqueinos sen pensar polo aspecto

Torrado dos marróns de ben cocidos

E listos para usar sen máis avíos.

Merquei por ter carencias sensitivas

Buscando alí as palabras afectivas

E quíxenas dicir pero rompían

Recentes como eran na fornada.

Chorei polos tres versos que desgracia

Chorar polo que un antes quería

Ollándoos tras das bágoas relucían

Pero eu tiña presente que partían

Quebraban en anacos faragullas

Con sílabas fermosas silandeiras

Moi lonxe unhas das outras descolocadas

No afán de competir por ser primeiras.

Xunteinas como puiden con defectos

Tentando reinventar eses tres versos

E duras sen miolo esas palabras

Trouxéronme o sabor do pan reseso.

Non quero versos frescos

Non me importan

Non quero andar ás modas

Que alguén dita

Se acaso alguén me conta pensamentos

Imaxes que coñeza sen ter visto

En sons que se aproximen ao sabido

Terei de darlle as grazas convencido

E comerei voraz tal alimento...