As fragas

O incendio vai controlado, aínda que non extinguido. As declaracións da Xunta sinalan que o lume afectou a un dez por cen da superficie de maior valor ecolóxico ( arderon 370 ha das 3.253 ha de fragas)  e unha parte ben máis grande do conxunto do parque natural. A pesar de todo queda por ver cal será o impacto final no medio. Abonda pensar que estamos a falar de terra queimada, de solos ubicados en pendentes acusadas e de perda de manto vexetal e  raíces sustentantes. Se chove, e nesta zona  soen entrar cunha relativa frecuencia borrascas atlánticas, un pode botarse a temer que o río, a ría despois, vaian acabar transportando lodos considerablemente prexudiciais. De como poden quedar as vertentes, coa rocha desnuda, mellor non falar.

Non ha ser unha tarefa doada, pero si posible, devolver vida vexetal ás zonas necesitadas.  Mais a solución non pode pasar polo voluntarismo ilusionado de todos cantos, querendo preservar a fraga, acaben confundindo recuperar as fragas, e conservalas, con plantar carballos e bidueiros con pas de xardín nunha tarde de sábado cooperativo. 

Se os impostos serven para xerar riqueza e  axudar á vida dos cidadáns, investilos nunha recuperación planificada (racional e estudada), dos nosos montes, ben merece os cartos que se precisen.

Os alcaldes da zona din que se queimaron 1.500 hectáres.

As augas son xinete sobre a pedra,

tan lixeiras.

As gotas no relanzo xa non volven,

feitas nome.

As pingueiras nun regato,

todo vida

moi desperta no balbordo.

Aire fresco,

movemento feito escuma

por fermoso.

O río ténme a min no remuíño,

acollido nas barbullas,

só por darme as razóns de quen eu son:

borboriños na ribeira,

ben das augas.

Río son.

.