Corvos

A terra estaba acabada de  traballar,  pero xa non quedaba ninguén por alí. Os tres corvos pousaron preto do cadullo e grallaron sen coidado namentres daban uns pequenos pasos vacilantes. O sol sacaba brillos vistosos da súa plumaxe, descubrindo variedades azuladas no negro, de xeito que se diferenciasen entre eles. Peteiraban decididamente, indo dun lugar a outro, sen moito que comer, pero revisando a conciencia toda a superficie recén achaiada. Ás veces parábanse e mesmo parecía como se estivesen a deliberar sobre a oportunidade de marchar buscando outros rumbos.

Cando por fin se decidiron a voar, non deixaron tras de si nada que puidese supoñer un recordo.

Aló pola media tarde, 

desde o alto da nogueira, 

o corvo gralla o seu trino 

e que o escoite quen queira. 

Sen ser un canto fermoso,  

oílo chama a atención:  

indiscreto en todas partes,  

nas notas deixa o pulmón.  

Véndose paxaro grande,  

querendo ter boa vista,  

escolle a pola máis alta  

e de nada se despista.  

Observa as herbas atento  

por atopar animais,  

mira as plantas con coidado,  

encántanlle os cereais!  

A intelixencia que tén  

lévao a ser gañador:  

de todo o que se lle o frece  

sempre recolle o mellor.  

Deixando que o fagan outros,  

non lle gusta traballar,  

primeiro elixe xogar  

e, se o precisa, roubar.  

Amigo é  en ocasións,  

con seriedade no porte;  

que fale, e que se lle entenda,   

ha de ser cuestión de sorte.  

.