G

En ocasións seime convencido e case non deixo ocos á dúbida. Pero equivócome, e decátome cando xa é tarde e a realidade venme dar nos fuciños. Conforme pasan os anos debería controlar mellor a miña tendencia a ter claro todo, e cuestionar un chisco as cousas que creo sabidas. Incluso aquelas que me parecen cuestión de lóxica.

A última vez que me pasou (onte), era eu espectador dun concurso televisivo e, comodamente sentado na miña butaca, dialogaba cos concursantes dándolles instrucións a fin de que fosen acadando os obxectivos marcados: aos que non me gustaban deixábaos elixir a reposta incorrecta, ou animábaos a pasar a quenda a outro participante; pola contra, os agradables aos meus ollos recibían a aprobación da resposta acertada, ou a reprimenda do erro cometido, segundo o caso. No programa do que falo, o concursante máis apoiable debía responder a que descubrimento chegara Ernst Gräfenberg, despois de moito fixarse. As repostas eran variadas, desde a luz polarizada, os satélites de Xúpiter ou o punto G. E vai e di “el punto G, por lógica, porque lleva la inicial de su apellido”. Que mal o pasei sabendo de que ía eso do punto G. Ía errar seguro! Un non é quen de ver lóxica ningunha na actitude dun alemán serio e formal (polo nome parecía alemán o señor ese) a fixarse pacientemente, día tras día, ata atopar a fonte do pracer. E por riba da muller! Seguro que non! Tiñan de ser os satélites os que o ocupasen nas noites interminables aló no norte. 

E vai, e non. Acerta! E a miña certeza rompe. E debo cuestionarme de novo unha seguridade que antes vía razoable. E todo polo punto G!

Non quero curas nin monxas,

non quero rezos por min.

Cando me teña que ir

eu quero como compaña

a túa maneira de rir.

Eu non quero despedidas,

aínda sigo sendo ateo,

se podo mirarche as ligas

estou mellor ca no ceo.

Baixa as medias pouco a pouco

e vólveas en calcetíns

mirando como relouco

sabendo o que es para min.

Empezando polo pé

e rematando no pelo,

se bonito é o que se ve,

felicidade é querelo!

Nos teus ollos, recollido,

vexo un mundo de colores,

mundo alegre e divertido,

en ollos prometedores.

O desexo é viaxeiro:

da cara á caluga, ao colo;

caricias de amor lixeiro,

bicar, volvéndose un tolo.

No vermello da paixón

tapas o branco dos dentes:

os labios son corazón,

querer bicalos é urxente.

Do queixo baixo ao pescozo,

esvelto e tan arrogante,

sabedor de canto gozo

dan os bicos alí diante.

Ombros teus para adornar,

gran lección de anatomía

que querería estudar

moi a modo, día tras día.

De pararme no teu busto

repararei nos teus peitos,

peitos bonitos, augustos,

amorosos e ben feitos!

Sentirche a pel é ter tacto,

notala é apalpar a vida:

pel morena, sen recato;

pel moi branca, prohibida.

Nas coxas voume perder

cos ollos postos encima

dese cume de pracer,

nese bico, pico ou cima.

Despois de tal ascensión,

e xa no sétimo ceo,

o teu corpo é relixión

e o meu clímax o apoxeo.

Por me teres namorado,

ninguén se pode estrañar

de que te queira ao meu lado

cando teña que marchar...

.