Podería falar de min, pero non, non son eu. É el de
quen quero escribir, porque mo contou, e porque o vin e o vexo. El
anda un tanto decepcionado coa situación actual. Desmotivado, canso,
vendo como parte do que foi se vai diluíndo na brétema do pasado e
como se amosa cada vez máis lonxe e irrecuperable. Un podería
pensar que caben rectificacións, que existe unha posibilidade de que
todo vaia volver ao seu e que un pode tentar crer no que fai, pero a
el esa fe necesaria esgotóuselle hai xa tempo. Agora é todo
superviviencia. Un xeito de queimar as horas con certa dignidade e un
intento de xustificación de principios que se sabe fallido, xa desde
o primeiro día; pero, que persoa é quen de sacar ánimo da
situación actual, se conserva un mínimo de memoria?
Da ira
da rabia
da xenreira que se
asoma visceral
de ver talvez certa
arrogancia
exemplo de soberbia
decidida.
Do lonxe que aló
queda
o tempo propio
da forza
imprescindible
xa fuxida
da calma volta
intolerancia
do acedo de
conquistas tan perdidas
non queda máis que
non sexa dicir:
Que suban pois,
dá igual,
eu non me baixo.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário